Anne-Fleur

Hier komt het dagboek van Anne-Fleur

Welkom bij het dagboek van Anne Fleur van Leeuwen, leuk dat jullie mee lezen.

Anne Fleur is vrolijke blonde meid van 7 jaar oud. Ze is vaak vriendelijk, kan enorm geconcentreerd spelen met poppetjes en little pony’s en houdt veel van knuffelen. Verder vind ze het leuk om buiten te spelen of naar YouTube te kijken.

Anne Fleur is geboren met een chromosoom afwijking waardoor zij een verstandelijke en lichamelijke handicap heeft. Voor zover bekend zijn er nog 10 andere kinderen op de wereld die hetzelfde syndroom hebben. Het is zo zeldzaam dat er nog geen naam voor is.

Toen Anne Fleur klein was heeft ze heel vaak ik het ziekenhuis gelegen met longontstekingen en ging het eten erg slecht. Zo slecht dat ze na een paar maanden sondevoeding heeft gekregen en een jaar later kreeg ze voeding via een slangetje rechtstreeks in haar buik naar de maag. Na nog meer ziekenhuisopnames, tijd en therapieën heeft ze geleerd om zelf te eten en drinken.

Verder heeft ze nog wat lichamelijke afwijkingen zoals een verlamming van haar middenrif, een hartafwijking en wat vervormingen van haar botten.

Het meest vervelende voor Anne Fleur is dat ze een achterstand in spraak en taal heeft en hierdoor moeilijk verstaanbaar is. Met logopedie hebben we al heel wat successen bereikt, het gaat stukken beter. We hopen dat de dolfijntherapie hierin ook nog verbetering zal gaan brengen. Verder zouden we het heel fijn vinden als Anne Fleur zich meer kan uiten. Doordat het soms moeilijk uit te leggen is voor haar wat ze bedoelt kan ze erg gefrustreerd of boos worden. Dan zondert ze zich af of maakt ze boze geluiden. Ze stoort zich ook erg aan geluiden die andere mensen kunnen maken en gaat dan liever in haar eentje ergens spelen of eten of drinken.

We zijn heel erg blij dat we met Stichting Nicolette naar Curacao kunnen voor de dolfijntherapie en hopen dat Anne Fleur hierdoor een boost in haar zelfvertrouwen krijgt. Misschien zelfs wat minder zich ergert aan anderen of wat meer verstaanbaar wordt.

Over 2 dagen vliegen we al!

We hebben enorm veel zin om naar Curaçao te gaan, Anne Fleur heeft het al een tijdje nergens anders meer over. Ze heeft wel 100 keer de filmpjes van CDTC gezien en wil er alles over weten. “Welke weekjes gaan we naar Curacaowe” vraagt ze iedere dag. “En dan mag ik zwemmen met Bonnie en Chabelita en die spelen met ringen en ballen en met mij… en dan word ik dolfijnendokter…”

Ze heeft voor zichzelf al een hele toekomst uitgestippeld met de dolfijnen 😉

Wij zijn nu twee dagen in Curacao aangekomen en hebben een beetje kunnen acclimatiseren. Buiten is het erg warm – tot wel 36 graden overdag – en zonnig. Gelukkig zijn er af en toe ook wat wolkjes. We verblijven met zijn allen in het Dolphin Suites Hotel. Dit hotel zit op loopafstand van het Sea Aquarium waar de therapie sessies zijn en waar de dolfijnen wonen. Heerlijk om binnen 5 minuten op het terrein te kunnen zijn.

Als voorbereiding was Anne Fleur op zondag  al bij de dolfijnen wezen kijken en heeft ze lekker in het zeewater gezwommen op een strandje vlak in de buurt. Wel ieder uur goed insmeren!

Er is een groot tijdverschil met Nederland, wel 6 uur. Hierdoor zijn we in de avond al snel moe en liggen lekker vroeg in bed 😉

Vanochtend vroeg was het dan eindelijk zover…..

Om half 8 mochten wij ons met het complete samengestelde gezin melden bij het CDTC voor een intake gesprek en kregen de kids een korte rondleiding door het Sea Aquarium. De ouders bleven praten met de therapeuten om de exacte doelen nog een keer te bespreken. We hopen dit traject met name aan prikkelgevoeligheid en gedrag te kunnen gaan werken en hebben nog wel wat sub-doelen (voeding en zindelijkheid) die ook aangestipt gaan worden. De therapeuten stellen voor ieder kind een persoonlijk plan op en kijken gaandeweg hoe dit aangepast kan worden. Babette en Heike zijn de vaste therapeuten en aanspreekpunten voor de behandeling. Verder is er nog een stagaire, Kim, en een dolfijntrainer betrokken bij de zwemsessies. De sessies duren dagelijks 2 uur en bestaan uit eerst therapie en omkleden voor het zwemmen, daarna naar de dolfijnen toe. Vanaf een ponton in het water ‘het dok’ worden er dan verder oefeningen gedaan en wordt er echt met de dolfijnen gezwommen. Daarna is het aankleden en nabespreken met de ouders wat er precies gedaan is en waar aan gewerkt wordt. Verder zijn er voor de ouders en voor broertjes en zusjes ook nog een programma om te volgen en zijn er diverse workshops.

Anne Fleur was de nacht van tevoren een paar keer wakker geworden, waarschijnlijk toch wat zenuwachtig voor het uiteindelijke zwemmen. Toen ze hoorde dat ze met haar favoriete dolfijn Bonnie mocht zwemmen begon ze breed te glimlachen. Die glimlach is de uren van de therapie niet meer van haar gezicht gegaan. Bonnie heeft een baby van 1 jaar oud – Sammi – die vaak met haar mee zwemt en soms de boel op stelten komt zetten. Ze zwemt tegen de andere dolfijnen en kinderen aan en probeert overal een spelletje van te maken. Dus eigenlijk mag Anne Fleur met twee dolfijnen zwemmen deze weken.

Het moment dat Anne Fleur naar de dolfijnen toe liep is echt onbeschrijfelijk. Iets waar je zo lang naar toe hebt gewerkt en waarop hoop gevestigd is en dan daadwerkelijk het eerste contact. Die glimlach van oor tot oor op het gezicht van An… Echt fantastisch om te zien. Ze genoot er van. Anne Fleur aaide Bonnie de hele tijd en wist al snel hoe ze met handgebaren de dolfijnen kunstjes kon laten uitvoeren. De therapeuten deden het voor en daarna mocht Anne Fleur het zelf proberen. Zo gaf de dolfijn haar een kusje, zwaaide ze met haar vinnen en sprong ze over een stok in het water. Iedere keer gilde en lachte An van plezier. Tussen het zwemmen door was er dok tijd waarbij er spelletjes en oefeningen gedaan werden en er dingen geleerd werden. Ook dit vond ze erg leuk om te doen. De therapeuten zeiden tijdens de nabespreking dat het wel leek alsof An het eerder gedaan had, zo snel pakte ze het op. Ze was helemaal niet bang en deed goed mee. Daar werden wij natuurlijk best wel trots van.

Er was de eerste dag weinig tijd om na te bespreken, omdat er snel door gegaan moest worden met de volgende kinderen. Vanaf morgen is er iedere dag een half uur tijd om na te bespreken en plannen te maken.

Na de therapie was Anne Fleur best moe. Ze heeft snel wat gegeten en tussen de middag 1,5 uur geslapen! Dat is al jaren niet meer voorgekomen. Pas later in de middag zijn we weer naar de zee gegaan en daar hebben we lekker gechillt en gegeten. Morgen weer een dag met Bonnie. We zijn er helemaal klaar voor.

Vandaag de tweede therapie dag.
Na een nacht super goed slapen is Anne Fleur vol goede moed aan de dag begonnen. Ze wil weer met Bonnie spelen en zwemmen. De namen van de therapeuten en de namen van de dolfijnen kan ze al goed onthouden. En ook waar de dolfijnen van houden en wat voor kunstjes ze in het water kunnen. Eerst lekker ontbijten en dan alweer vroeg op pad.

Het aan en uitkleden ging erg snel vonden Babette en Heike, binnen no-time had An haar kleren uit, zwemkleding aan en vloog ze in haar wetsuit.
Eigenlijk hadden de therapeuten beloofd dat ze op haar slippers naar de dolfijnen mocht lopen, Anne Fleur heeft namelijk een hekel aan het lopen op blote voeten. Toch leek het voor de prikkelverwerking beter als ze wel op blote voeten zou lopen. Dat vond ze natuurlijk niet zo leuk. Het eerste wat ze in de ochtend nl aan ons vertelde was: Ik mag met Bonnie zwemmen en ik mag met slippers aan met haar zwemmen! Ze was dan ook even kort boos, maar accepteerde de verandering.
De terugweg na het zwemmen liep ze trouwens al vlug mee naar de kleedkamer, ze was haar hele issue met de voeten vergeten door het zwemmen 😉

Ze begon met zwemmen met Bonnie. Die had er alleen niet zo’n zin in vandaag. Haar zoontje Sami (tja, gisteren was ik nog in de volste overtuiging dat het een meisje was – vergissing) was bij de andere dolfijnen aan het vervelen en ze riep hem steeds tot de orde. Daarna ging ze zelf met hem spelen. Dus in plaats van therapie werd het een speeldag voor Bonnie.
Sami is 1 jaar oud en heel erg speels. Dolfijnen zogen normaliter hun jongen 3 jaar lang, dus Bonnie en Sami zijn erg veel samen. Wanneer Sami tijd wil en gaat spelen vliegt Bonnie er achteraan. En geef haar eens ongelijk, was is er nou leuker dan over elkaar heen tuimelen in het tropische water?!

Omdat het jammer zou zijn voor Anne Fleur als het zwemmen helemaal niet zou lukken mocht ze zwemmen met andere dolfijnen. Als eerste was Kanoa klaar met de dok-tijd van haar eigen “kind” en mocht An rondjes met Kanoa zwemmen. Dat vond ze erg leuk. Ze riep naar ons dat het Kanoa was en dat ze zulke lieve ogen had.

Even later was Chabelita – een dochter van Bonnie en 6 jaar oud – klaar en kon Anne Fleur nog wat kunstjes en oefeningen met Chabelita doen. Chabelita kletst erg veel, maakt zang geluidjes en is erg speels. An vond het heerlijk om met wel 3 dolfijnen te mogen zwemmen.
Wat een heeeeeeerlijke dag!

Na het zwemmen nog een tijdje op het strand gechillt (snorkels uitproberen is ook heel leuk) en daarna weer slapen als een roosje…. behoorlijk vermoeiend, maar fantastisch is het hier!

Woensdag 26 oktober 2016.

Alweer de derde therapiedag. Ongelofelijk hoe de tijd vliegt! Anne Fleur heeft wederom als een roos geslapen en heeft er weer helemaal zin in! Nu Bonnie nog die gisteren een “bad hairday” had en alleen maar gefocussed was op haar jongste telg Sami die d’r een potje van maakte…
Eerst maar eens omkleden met die geweldig lieve therapeuten. Dit keer hebben we haar tandenborstel en shampoo ook meegegeven omdat Anne Fleur ook moeite heeft met die prikkelverwerking en vaak loopt te mokken bij het tandenpoetsen en haren wassen. Zo fijn dat hier allemaal op ingespeeld wordt! We zijn benieuwd…

Het omkleden ging vlot en zelfstandig en al gauw zagen we haar weer met glimlach verschijnen in d’r stoere wetsuit. Vandaag met slechts één mini-mokje op blote voeten naar het dok (bijzonder :-)). Het was tevens een hele bijzondere dag omdat het vandaag dus dokdag was. Dit had gelukkig niks met geld te maken 😉 maar betekende dat de betrokken gezinsleden van dichtbij een kijkje mochten nemen. Omdat Anne Fleur sinds kort ook deels in een samengesteld gezin woont met haar drie nieuwe en gezellige broers Nick, Ruben en Benjamin mochten deze ook mee (evenals hun vader Sander) naar het dok vanwaar de dolfijntherapie telkens plaats vind. Natuurlijk hardstikke belangrijk voor de banden in het dagelijks gezinsleven en fijn dat dit allemaal mag en kan. Echt tof dat die (bad)gasten 🙂 er allemaal bij zijn en zich betrokken voelen bij Anne Fleur (respect! en superlief…).

Eenmaal half doorweekt bij het dok aangekomen, het regende even heerlijk warme pijpenstelen, werden de broers aan het werk gezet en mochten zij assisteren bij de Dolfijntherapie. Bonnie was weer terug met Sami en alles was weer helemaal relaxt in het water. Anne Fleur vond het geweldig en riep de jongens vol trots terwijl ze op haar rug door Bonnie werd voortgeduwd onder haar gevoelige voeten, waar normaal liever niemand aan mag komen. Even later mochten wij er ook bij komen en konden we voor het eerst van dichtbij bekijken wat er nu allemaal gezegd en gedaan werd tijdens de therapie. Erg indrukwekkend, ontroerend en proffesioneel om te zien wat en hoe ze daar in alle rust maatwerk leveren op het individuele kind.

Na de therapie was het weer douchen (Dushi :-)), omkleden en nabespreken. De therapeuten waren erg tevreden over hoe Anne Fleur haar haren liet wassen en haar tanden liet poetsen, dus zonder al te veel gemok. De rest van de dag hebben we heerlijk gechilled, gesnorkeld, siësta gehouden, en heerlijk gegeten en gedronken. Het was weer een erg mooie dag en het mooiste was nog dat Ann voordat ze ging slapen zei: “papa, jullie willen dat ik goed luister hè?” En toen moesten we héél hard lachen….bijdehandte fopneus is het!!!

Morgen weer een bijzondere dag: family swim!!! Zin in!

Met z’n allen naar de haaien…   donderdag 27 oktober.

De vierde dag. Vannacht heeft Anne Fleur wederom goed geslapen. Het is echt niet zo dat alles nu van een leien dakje gaat maar de effecten van de therapie zijn zo duidelijk merkbaar. Anne Fleur geeft zelf aan dat ze snapt dat Bonnie haar van alles kan leren en dat zij Bonnie van alles kan leren ;-). Zij kan tenslotte Bonnie kunstjes laten doen met één handbeweging…hoe cool is dat?!!! Die balans in combinatie met alle fijne vakantie-omstandigheden wèrkt gewoon… en dat de therapeuten haar van alles laten doen neemt ze op de koop toe. Als ze vandaag weer op blote naar het dok toe loopt (na allerlei oefeningen met de therapeuten gedaan te hebben) valt ze even terug in haar oude rol. Ze gaat langzamer lopen, begint te mokken dat het niet lekker loopt…maar de therapeuten negeren dit gedrag en lopen door. Als Anne fleur ziet dat dit haar niks gaat opleveren en beseft dat ze zo nooit bij Bonnie aankomt versnelt ze haar pas ( juist als de therapeuten niet kijken). Mooi! en zo goed voor ons om dit samen van een afstandje gade te slaan (gniffel). Wij worstelen als ouders regelmatig met het dilemma…heeft ze nu echt pijn?…of neemt ze ons in de maling? Nu ze wat ouder is, zich prima ontwikkelt en goed leert praten is dit “een eitje” vergeleken bij vroeger. Als ik terugdenk aan haar eerste drie levensjaren…die hebben ons zoveel onzekerheid gegeven. Wil ze nu niks eten en drinken omdat ze het niet kan?…of wil ze niet? …is ze misschien bang? …zou ze keelontsteking hebben? oorontsteking misschien? Nee, ook niet…misselijk dan? Voelt ze misschien onze stress?? Totdat ze opgenomen werd in het VU-Amsterdam voor een hongerprovocatie…(gecontroleerd uithongeren). Ik weet nog goed dat de arts zei…”… komt goed, ik krijg ze hier bijna allemaal aan het eten maar DON’T try this at HOME!”

Ja Ann, als je dit later terugleest…je hebt ons het gevoel gegeven dat je liever uit dit leven zou stappen dan dat je iets wilde eten of drinken. Toen je weer na een dag of vier wilde eten werd je huid de eerste drie maanden helemaal oranje van de caroteen omdat je aléén maar worteltjes wilde eten. Die vind je gek genoeg nog steeds lekker :-)) Je bent ons grootste kado ever en hebben veel van jou geleerd. Vooral de kunst van het loslaten en accepteren heb je mij persoonlijk in ieder geval geleerd (terugvalletjes daargelaten).

Hoe dan ook, ik moest er weer aan denken toen ik je vandaag weer lekker eigenwijs zag mokken en de therapeuten je negeerden toen je geen zin had om op je blote voeten naar het dok te lopen. Dan niet!…dan maar geen lieve Bonnie…of toch wel??…Yep, toch wel!!! Je mag je eigen keuze maken en dat doe je 🙂 Voor ons een hele fijne bevestiging dat we het goed doen en nog meer zonder schuldgevoel kunnen als ouders die op één lijn willen opvoeden. Zelfreflectie en bevestiging zijn echt zo waardevol deze twee weken! Ben nu meer Zen dan ooit tevoren…zelfs onze huiskat en Zenmaster dikke rooie Tommie denkt wel eens WTF!?? (is een grapje hè…) Superblij mee en dankbaar voor. Sterk spul…die therapie…

Hoedanook, …plons! Ann lag weer in het water bij Bonnie en deed het weer harstikke goed. ’s Middags mochten wij met z’n allen de family swim doen! Yeah!…konden we eindelijk zelf ervaren wat Anne Fleur allemaal met de dolfijnen meemaakt! Bonnie en Chabelita bleken superlief maar ook heel gevoelig en eigenwijs. Als wij niet voldeden aan hun voorwaarden werd dit meteen afgestraft en zwommen ze weer weg naar hun trainster. Een lekker spiegeltje dus. Rustig aan en voorzichtig. Iedereen vond het supercool om ze ook dezelfde trucjes te laten doen als wat Anne Fleur deed. Springen door een hoepel, dansen in het rond, mega jumps, etc…onze dag kon niet meer stuk!

Wauw! 🙂

Dag 5 met Bonnie en afscheid nemen.

Alweer de laatste dag van de eerste week. We raken al aardig gewend hier. De routine van opstaan en eten en daarna naar Bonnie toe zit er goed in. Anne Fleur en wij gaan iedere dag met veel zin naar het Sea Aquarium.
De laatste dagen is An de therapeuten erg aan het testen. Ze probeert bij iedere opdracht te onderhandelen, maar krijgt daar weinig ruimte toe. Bij het drinken vraagt ze: hoeveel slokken? Nou, gewoon tot de bodem. Wil je me helpen? Je bent al 7 jaar en je kan het zelf al erg goed. Ik wil wel bij je zitten, probeer het maar.
Bij sommige opdrachten doet ze helemaal niets, maar dan wordt er net zo lang gewacht of duidelijk gemaakt dat ze pas naar Bonnie mag wanneer ze het gedaan heeft.
Dat is even een tegenvaller zeg…. nou, dan doet ze het uiteindelijk toch maar.

Het zwemmen met Bonnie gaat erg fijn, op het gezicht van An een grijns van oor tot oor. Vandaag werd er een nieuw kunstje gedaan, Bonnie ging op haar rug zwemmen met de buik omhoog en An mocht op de buik gaan liggen en de vinnen vast houden. Dat zag er geweldig uit. Wat durft die kleine dondersteen toch al veel!!!

Anne Fleur vind het erg leuk om de ring of de bal ver weg te gooien en dat die dan weer naar haar toe gebracht wordt door Bonnie.

De tijd gaat wel ontzettend snel. Het is alweer de laatste dag van de eerste week.
Zaterdagavond vliegen Sander en de boys alweer terug naar Nederland. Dat vinden wij natuurlijk erg jammer. Het met elkaar zwemmen en stoeien is super gezellig. Aan tafel doen we veel spelletjes en hebben we een hoop plezier.

Zaterdag overdag hebben we met zijn zessen nog lekker op het strand bij het hotel gezeten – Papa is het weekend naar Bonaire gevlogen om gezellig een collega te bezoeken – Het strand bij Hemingway is ons vaste stekje geworden. Lekker onder de palmbomen en parasollen zitten en stiekem behoorlijk bruin (soms wat rosé) worden.
De leguanen die hier wonen zijn gek op fruit. De kersjes die in de drankjes zitten lusten ze erg graag. An vind het grappig en ook een beetje eng om ze te voeren. Prinses Leguaan noemt ze ze allemaal.

Hoe verder de dag vorderde hoe mopperiger Anne Fleur werd. Ze begon te grommen en wou niet eten, niet drinken, stoorde zich enorm aan onze geluiden, met name smakken tijdens het eten vind ze verschrikkelijk. Ze kon niet vertellen wat er was en duwde iedereen van zich af. Dat maakte het afscheid nemen toch wel wat lastig moet ik zeggen. Geduld een schone zaak zeggen ze, het is alleen wel eens moeilijk om het te vinden…

Toen de bus met de mannen erin weg reed begon Anne Fleur keihard te huilen, ze vond het echt helemaal niet leuk dat ze weg gingen.
Soms is vertellen wat er is erg moeilijk…

Ik zal dit nog wel met Babette bespreken, misschien kunnen we nog dingen leren om het An makkelijker te maken.

mvi_2051

Al een aantal dagen probeer ik om een paar filmpjes in een bericht toe te voegen, de Caribische wifi is volgens mij de salsa en de rumba aan het dansen, er is nog weinig succes.

De Caribische levensstijl is dan ook iets anders dan de onze. Wij beginnen langzaam in te komen. Alles gaat rustig (snel lukt ook niet, met gevoelstemperatuur van 37-41 graden wil je alleen maar easy going) en op zijn eigen tijd. Komt het vandaag niet, nou… dan komt het vandaag niet.

Alleen de aanhouder wint – hoop ik – work in progress!

mvi_2052

Zondag rustdag en tijd voor een uitje, we gingen naar Klein Curacao om met schildpadden te zwemmen. Al vroeg werd je door me wakker gemaakt, want we moesten om 7:30 verzamelen bij het Piraten Nest om met de catamaran te vertrekken. Klein probleem was dat er een Guardian Walk was – een loopwedstrijd voor het goede doel – waardoor het Sea Aquarium en een behoorlijk stuk daarvoor al vanaf 6 uur in de ochtend afgesloten waren.
We hebben toen maar een rolstoel geleend en gingen om 6:30 wandelend op pad naar het eerst dichtstbijzijnde punt waar het busje ons op kon halen. Dat was een dikke 20 minuten lopen en in de vroege ochtend al best warm met 30 graden!

Eenmaal bij het Piraten Nest aangekomen ontmoetten we Milan en zijn ouders, Milan volgt net zoals Anne Fleur deze twee weken dolfijntherapie en het leek ons leuk om dat uitje samen te plannen. De broertjes van Milan en zijn ouders gingen ook mee. An vond het erg leuk, “ik ken jou toch, van Bonnie?!” Ja, inderdaad.

De heen vaart met de catamaran was nogal woest, we stoven over de hoge golven en een paar mensen werden zeeziek. De kapitein had van tevoren al gezegd: If you are sea sick and feel the urge to feed the fish, please on the back of the boat so the rest of us don’t need to wash our clothes 😉

Klein Curacao is een prachtig bounty eiland. Mooie witte stranden, azuur blauwe zee en heel veel vissen en ook schildpadden. Het was echt super om daarmee in de zee te snorkelen en te zwemmen. Helaas geen onderwatercamera om foto’s mee te maken, misschien kunnen we die nog van de ouders van Milan krijgen…

De hele dag hebben we wat gedobberd, gespeeld, gehangen, gezwommen en geluierd. Geen iphone is toch wel een kleine uitdaging voor An, maar het is ook heel lekker om je af en toe te vervelen en liedjes te zingen.
Er zat een hele groep hermietkreeftjes op het eiland, heel leuk om te bekijken en zachtjes op je buik te zetten, dan lopen ze met kleine kriebelvoetjes naar de zijkant van je buik. Ze zijn behoorlijk snel.

Op de terugweg hebben we rustig aan gedobberd en een stuk gezeild. An mocht ook even bij de kapitein sturen. Wat spannend!

’s Avonds weer vroeg naar bed om fris te zijn voor maandag

Zoals Babette en Kim ons later vertelden bleek het een typische maandag van de tweede week te zijn….

Met het verkeerde been uit bed gestapt leek het wel. Hoewel, An was al om 6:15 uit zichzelf wakker en had stiekem haar iphone gepakt. Daar had ze alleen nog maar interesse in, alles wat ik zei beantwoorde ze wat grumpy en grommend en zuchtend. Pas na het afpakken van haar vermaak heeft Anne Fleur haar boterhammen en drinken op. Toen we op punt van vertrekken stonden moest ze nog naar het toilet voor een grote boodschap – die helaas niet kwam.

Op tijd kwamen we met een sjokkende en boze An het terrein van het CDTC opgelopen.
Na een kopje koffie voor paps en mams ging de deur open en kwam Anne Fleur keihard huilend naar buiten gelopen om naar het dok te gaan. Geen aandacht aan besteden was haar advies. Nou… dat is lastiger gezegd dan gedaan. Als je kind huilt wil je van alles doen om te zorgen dat het zich beter voelt. Ik vond het huiltje helemaal niet horen bij gedrag wat we aan moeten pakken, maar meer als iets wat er aan de hand is. Voor An is het soms heel moeilijk te vertellen wat haar dwars zit. In de afgelopen jaren zijn we sterren geworden in het voor haar invullen en daar ligt meteen ook de moeilijkheid. Je kunt wel denken dat je het goed hebt wanneer je iets voor iemand invult, het blijft giswerk en je zit er ook vaak naast. Dit komt geen enkele relatie ten goede – ook niet die met je kind. Vragen naar wat er aan de hand is en checken of je invulling klopt is dan heel belangrijk. Jammer genoeg geeft An niet altijd antwoord en blijven we vaak met vraagtekens zitten.
De hele weg naar het dok bleef ze keihard huilen. Ze stond een paar keer stil en wou echt niet verder lopen. Probeerde iets te vertellen, maar dat lukte niet erg. Toen wij naar het familie-uitkijk punt liepen merkten we dat ze op het toilet zat, misschien moest ze dan toch.
Even later kwam ze huilend het dok op. Ondertussen waren wij als ouders al met elkaar aan het overleggen wat we daar nou mee moesten. Is dit ook gedrag dat An inzet? Moeten we hier naar luisteren? Moeten we er juist niet naar luisteren? Worden we door haar in de maling genomen? Moet ik aangeven dat er mijns inziens echt iets aan de hand is? Zullen ze het zelf door hebben? Ik kan wel vertellen dat het een paar vervelende minuten waren waarin wij al naar elkaar hadden uitgesproken dat het zo fijn zou zijn om er duidelijkheid in te krijgen vanaf de kant van de therapeuten.

Toen An het water in kon wou ze dat niet en ze begon nog harder te huilen. Ze had in haar broek gepoept en was er helemaal niet blij mee! Snel weer terug gelopen en schoon gemaakt en daarna nog iets mokkend is ze het water ingegaan. Gelukkig kon ze daar al snel weer lachen. Het zwemmen met de dolfijnen vind ze geweldig.
Dolfijnen in het meervoud vandaag. Bonnie en Sami deden geheel hun eigen ding. Ook hun gedrag werd door de dolfijntrainers genegeerd en An kon eerst met Kanoa, daarna met Chabelita en later nog met Nubia zwemmen.
Ze vond het heerlijk.
Op het laatst werden er door Nubia nog een paar mooie sprongen gemaakt. Het filmpje heb ik eindelijk kunnen toevoegen in een stukje hierboven!

De nabespreking was erg nuttig. We hebben al een hoop doelen gehaald deze therapie.
An is een stuk zelfstandiger geworden, helpt goed mee met zichzelf verzorgen en hangt minder op ons – wij hebben ook al een hoop geleerd over hoe we haar daarin het beste kunnen helpen. De nieuwe doelen die we hebben zijn het minder proberen te ergeren aan smak geluiden (vanavond flink lopen smakken met zijn drieën tijdens het eten, echt super grappig) het nog beter laten benoemen wat er aan de hand is als An gromt en het vervolgens samen te vatten en dan te negeren en het stimuleren van zelfstandigheid. We hebben zin in deze week!

Overdag ging het een stuk beter en makkelijker. In de middag boodschappen gedaan en rustig in de kamer gebleven. Even wat rust inbouwen, dat is niet verkeerd in zo’n lekkere suite! Anne Fleur ging mij in de avond wel even vertellen hoe het nou precies zit met wassen, afdrogen en tanden poetsen, want dat heeft ze tenslotte goed van Babette en Bonnie geleerd, aldus An.

Dinsdag, 1 november 2016

Het is de dag na Halloween…onze stampvoetende clown van gisteren is weer lekker de verkleedkist in ;-). Anne Fleur zit er weer helemaal in en heeft er zin in! Alle vaardigheden die ze vorige week heeft geleerd en gisteren even los liet zijn weer de normaalste zaak van de wereld. Het is ook goed om je verdriet of boosheid even d’r uit te gooien, een plek te geven, om daarna weer stappen te kunnen maken. Vandaag verloopt de sessie prima en Anne Fleur heeft zelf, in opdracht van de therapeut, een stempelkaart gemaakt. Deze is bedoeld om te vullen met stempels bij elke keer dat ze zonder te mokken op blote voren naar of van het dok loopt. Bij een gevulde kaart mag ze dan iet leuks/kleins uitzoeken in de souvenirshop hier op het CDTC. De eerste twee stempels worden vandaag al gehaald natuurlijk 🙂 en vol trots worden deze aan ons geshowd! Verder is vandaag weer gewerkt aan prikkelverwerking door allerlei oefeningen te doen. Morgen krijgen wij als ouders een workshop sensorische intergratie waarbij de basis van deze therapie wordt uitgelegd zodat we het hoe en waarom van de oefeningen die Ann deze 2 weken doet beter begrijpen. Ze moet nu bijvoorbeeld rode en blauwe blokjes in een bak met rijst zoeken, deze één voor één via een parcourtje met verschillende ondergronden (hard, zacht, korrelig) via een trapje en een wipwap naar de overkant brengen om deze blokjes vervolgens gesorteerd op te stapelen en te tellen. God weet waarom 😂, maar daarover dus morgen meer!
’t zwemmen met Bonnie was weer een succes en enorm veel lol!…Haar zelfvertrouwen neemt met de dag toe en ze is er van overtuigd dat Bonnie haar van alles kan leren.

Na de therapie zijn we weer met z’n drieën lekker gaan zwemmen en chillen in die prachtige lagune bij Lions Dive. Anne Fleur had al snel vriendjes gemaakt met een jongetje genaamd Vince. Samen hadden ze de grootste lol maar toen Vince iets te druk werd naar haar zin zei Ann “stop Vince! Ik vind dit niet leuk!” ….wow! …Vince snapte het en ze speelden vervolgens lekker verder. Zo fijn dat ze dit nu vol vertrouwen aangeeft.

Woensdag 2 november 2016

Vandaag deed Anne Fleur het supergoed bij de therapie. De stempelkaart kwam vandaag vol en zowel Bonnie als Sami mooie

afscheidsprongen aan het einde van de sessie.
Om het goede gedrag te belonen (stempelkaart vol), mocht Anne Fleur een kleine souvenir uitzoeken…het werd een sleutelhanger met een dolfijntje 🙂

Vanmiddag hadden wij de workshop Sensorische Integratie. Deze werd nu last minute ingepland omdat de cursusleidster tot nu toe ziek op bed lag. Er gaat hier een griepje rond want er zijn opvallend veel zieken om ons heen…gelukkig is dat tot nu toe ons huisje voorbij gegaan 😊.

De workshop was verrassend zinvol! En eigenlijk hadden we de tip aan de cursusleidster om dit voor iedere ouder aan het begin van de therapie aan te bieden omdat je dan beter begrijpt wat en waarom de kinderen de oefeningen doen die ze doen.
Het komt er eigenlijk op neer dat we als mens allemaal een andere waarneming en verwerking kunnen hebben. Neem bijvoorbeeld iemand die de autoradio uitzet bij het inparkeren of zich bijvoorbeeld niet kan concentreren bij het huiswerk maken of werk met de radio aan. De één is dan overprikkeld en de ander niet. Dit is echter te trainen door te oefeneningen waarbij zaken juist gestimuleerd worden of gedempt. Na de theorie deden wij als ouders ook verschillende oefeningen en dat was leuk!! De mooiste vond ik door via een spiegel boven je hoofd te kijken naar je voeten hoe je een parcourtje loopt en via allerlei hindernissen uiteindelijk op een trampoline terecht kwam. De terugweg van het parcour deed je dan zonder spiegel en wat bleek: je had over dingen gelopen zonder daar focus op te hebben!…die prikkels werden bij mij in ieder geval gedempt! Door meer balans te krijgen of focus te verleggen in wat je voelt, ziet, ruikt, hoort, waarneemt kunnen zaken naar boven komen die anders geen kans krijgen zich te ontwikkelen. Het verbaasd me dat dit in Nederland zelden wordt toegepast want het werkt echt. Als je beter wilt leren praten ga je naar de logopedie maar het kan zijn dat door stimulering van fysieke zaken, denkspelletjes of zaken waar je nooit aan zou denken meer bereikt en beter keert praten. Hoe dan ook er gebeuren hier wonderen door focus te verleggen, prikkels te stimuleren of juist te dempen. Wij willen in Nederland graag op deze weg doorgaan en gaan dus op zoek naar de juiste begeleiding. Was weer een mooie en bijzondere dag!

Als laatste de lachende liggende maan van Curacao

Het met het verkeerde been uit bed ritueel voor de verandering weer eens herhaald. Erg bijzonder om te zien dat wanneer je als ouders de teugels iets laat vieren (gisteravond met zijn allen uit eten geweest en minder consequent gedaan tijdens het eten) dat Anne Fleur deze kans met 2 handen aangrijpt en de volgende dag ons stevig uitprobeert. Ze heeft zelfs op de heenweg geen stempel gehaald. Verdrietig dat ze was! Voor ons een hele goede les om vol te blijven houden, maakt niet uit waar of wanneer of hoe we zijn, dit blijkt het meest belangrijke te zijn.

Bonnie kwam ondertussen even vlak bij ons langs zwemmen om gedag te zeggen. Dat doet ze niet zo vaak, wat een sierlijke dieren zijn het toch!

Als verassing mochten papa en mama de tweede doktijd van dichtbij naar de therapie kijken. Prachtige foto’s kunnen nemen hierdoor. De tijd in het water en ook de therapie op het dok gingen prima. An wou natuurlijk niet nog een keer niet beloond worden 😉

Even Babette in het water duwen en dan zelf ook weer aan de slag.
Vandaag hebben ze samen in het water gedanst, gespeeld, gespetterd en gesprongen. De mooiste sprongen werden uitgevoerd! Alleen de speedrace stond niet op het program. Aangezien Bonnie graag Sami in de gaten houdt vind ze het vervelend om snel door het water te gaan met Anne Fleur op haar buik. Ze draaide de hele tijd door als erom gevraagd werd. Na 3 keer proberen hier maar mee gestopt. Misschien morgen nog als afscheid?

Het terug lopen ging – natuurlijk – probleemloos en vlot.

In de middag zijn we met zijn drietjes in de auto gesprongen en hebben we mooie bounty stranden aangedaan. Op zoek naar schildpadden, die we helaas niet vonden. De zee was veel te ruw. Sinds de orkaan vorige maand is de wind gedraaid en staan de golven de andere kant op, daardoor is de visibility in het water een stuk minder. Gelukkig hebben we ze op klein curacao al gezien!

De strandjes en het water waren wel heerlijk.

De laatste dag is alweer omgevlogen.
Voor het laatst zwemmen met Bonnie. Iedereen had er zin in, Bonnie ook. Ze wou zelfs een speedrun doen op de buik.

Anne Fleur vond het erg leuk. Ze was liedjes aan het zingen en kunstjes samen met Bonnie aan het doen. De opdrachten gingen goed en vlug en de stempels voor het lopen werden binnen no time gehaald. Zo snel als vandaag was An nog nooit op het dok en van het dok gegaan!

Als afscheidscadeau heeft Anne Fleur een mooi fotomapje gekregen met allemaal foto’s van de therapie. En een schitterend filmpje van 12 minuten waar allemaal mooie dingen op staan die ze gedaan heeft.

We zullen Bonnie, Babette, Kim en de rest van het team wel gaan missen. Hebben ontzettend veel van ze geleerd. Over een tijdje zullen we ze zeker laten weten hoe het gaat en als we vragen hebben kunnen we hun altijd mailen.

Het waren twee onvergetelijke weken.
Van harte bedankt allemaal en hopelijk tot weerziens.

En nu is er nog een dagje tijd om lekker te genieten, uit te rusten, kokosnoten te drinken, te zwemmen en dan de spullen te pakken en naar huis te gaan…