Joah en Joëlle

Vrijdag 4 december is het zover,  dan gaan we vertrekken naar Curaçao voor de dolfijnondersteunende therapie waar we heel verlangend naar uitkijken. Iedereen hier in huis is zich op zijn eigen manier aan het voorbereiden op de grote reis en iedereen die in onze buurt komt, moet het weten. We hebben als gezin nog nooit gevlogen dus alles is spannend en nieuw.

Wie zijn wij?

Ons gezin bestaat uit Joost, Gabriëlle, Joah, Joelle en Joshua van Dijk.

Joah is een vrolijke, leergierige en enthousiaste jongen van 11 jaar met heel veel humor. Hij houdt van Playmobil, doet aan korfballen, volgt een EHBO cursus en wil douanier worden. En Joah heeft autisme en ADHD.

Joëlle is een hele creatieve, sportieve, impulsieve en ondernemende meid van 8 jaar. Ze houdt van zingen, tekenen en knutselen, korfballen, paarden en honden. Joelle heeft een ontwikkelingsstoornis in de kinderleeftijd met kenmerken van autisme en ADHD.

Dan hebben we nog onze jongste telg en dat is Joshua. Hij is nu nog  2 jaar en zal op Curaçao 3 jaar worden.

Ons gezin

Joah heeft veel moeite met overprikkeling. De hele dag door bouwt hij spanning op door prikkels (zoals geuren, kleuren, geluiden) in zijn omgeving en door communicatie en interactie met die omgeving. Het verwerken van deze informatie kost bergen energie en inspanning. Daarom is hij vaak erg moe en heeft dan erge hoofdpijn. Regelmatig blijft Joah daarom een dagdeel thuis van school. Ook het juist duiden en interpreteren van emoties van zowel zichzelf als van de mensen om hem heen, vindt hij erg moeilijk.

Joah zijn grove motoriek is niet helemaal gelijk aan dat van zijn leeftijdsgenoten en we hopen dat daar aan gewerkt kan gaan worden. We hopen dat de therapie bij gaat dragen aan zijn emotieregulatie en prikkelverwerking .

Joëlle lijkt verbaal heel sterk, maar is sociaal emotioneel een stuk jonger dan haar leeftijdsgenoten. Hierdoor wordt ze eigenlijk voortdurend verkeerd ingeschat en overvraagt.

Door haar drukke, impulsieve en vaak grensoverschrijdende gedrag (zonder dat ze dit zelf in de gaten heeft)  is Joëlle erg onzeker geworden en heeft ze maar  weinig zelfvertrouwen. Ze verbergt dit door haar uitbundige gedrag.

We willen d.m.v. de therapie bij Joëlle gaan werken aan haar zelfvertrouwen en haar faalangst, maar ook aan het herkennen van emoties bij zichzelf, het benoemen ervan en het ermee  omgaan. Joëlle voelt zich vaak boos en afgewezen en we hopen dat de dolfijntherapie daarin voor  een doorbraak kan zorgen.

Het dagboek van Joah en Joëlle is vanaf maandag 7 december tot en met vrijdag 18 december te volgen op deze site. We zullen dagelijks onze belevenissen opschrijven.

4 december 2015

Onee, dat andere gezegde met regen… na regen komt zonneschijn, en hoe? Vrijdag stapte wij 4:45 in de auto en het regende pijpenstelen dat is bij een gewone auto erg lastig als er zeven mensen staan te dringen om naar binnen komen maar, gelukkig had opa, die vrijwilliger is bij het rode kruis, de ruime bus van het rode kruis voor ons geregeld, en dat schild aanzienlijk in het proppen en duwen.

Op weg van Vlaardingen naar Schiphol  was de weg lekker rustig, maar de heftigheid van de regenbuien was duidelijk te horen op het dak en de voorruit van de bus. Maar we waren droog en zaten lekker broodjes met ei te eten, wat voor de kinderen natuurlijk al erg leuk was, want ze hebben niet eerder om 5:15 uur broodjes ei zitten eten en een nog donker land om hen heen. De trip verliep dus voorspoedig en we waren snel op Schiphol waar we voor de deur werden afgezet, en na even zoeken waren er ook genoeg bagagekarren gevonden om al onze bagage op mee te nemen. Afscheid nemen van opa en vlug naar binnen, tsa waar moet je heen?  Even zoeken en ons oriënteren en zo kwamen we met een beetje aanwijzingen bij de juiste balie van de afdeling die ons door Schiphol zou leiden. Er was voor ons special care geregeld wat voor ons betekende dat we langs alle controles werden geleid, niet in de rij hoefde te wachten en dat we met zo’n leuk elektrisch autootje tot aan de gate werden gereden, dat was erg prettig. Joah en Joëlle vonden het geweldig om zo al die mensen voorbij te rijden, voor te mogen dringen in de rijen en voorzien te zijn van een privéchauffeur.

En daar stonden we voor de gate, mooi  op tijd en toen we gespot werden kwam één van de medewerkers naar ons toe om te bespreken hoe het boarden zou gaan, want we mochten als eerste aan boord, zo konden we rustig lopen en ons gemakkelijk settelen. En dat bleek ook zo, voor alle drukte gingen we het vliegtuig in en zaten we snel op onze stoelen Joëlle bij het raampje wat ze al gelijk wilde toen ze hoorden dat we zouden gaan vliegen en Joah veilig aan zijn gangpad, zo kon hij lekker zijn gang gaan zonder aan mensen te hoeven vragen of hij er langs mocht. Toch al vrij snel kregen we van de captain te horen dat iedereen binnen was en dat we konden vertrekken.

Joah had zijn drukvest aangedaan om hem te helpen met de spanning om te gaan, hij vond het nog steeds wel spannend maar ook erg leuk, tot een uur na het opstijgen had Joah hoofdpijn, maar dat trok gelukkig wel weg.  Joah vond de landing op St. Maarten minder leuk dat deed pijn aan zijn oor, en nog erger was dat bij de landing op Curaçao.
Joëlle was vol spanning en keek uit naar die kleine wereld onder haar. Het opstijgen vond ze wel leuk en daarna naar buiten kijken was wel erg mooi alles steeds kleiner en kleiner zien worden en zo snel vooruit te gaan. We vlogen over Nederland en daarna over Groot Brittannië en daarna begon de Atlantische-Oceaan en die viel  wel erg tegen die hele  grote Atlantische-Oceaan, dat had niet in Joëlle opgekomen dat het ook zo saai kon zijn. Maar gelukkig kon ze genoeg in het vliegtuig te doen, dus tot we landde op Curaçao heeft ze zich prima vermaakt.

Aangekomen op Curaçao was daar dan ook die overvloedige zonneschijn die na de regen in Nederland kwam. Alles op het vliegveld van Curaçao verliep weer vlot, en voor we het wisten zaten we in een busje op weg naar Bon Bini ons huis voor de komende drie weken. We hadden een lange reis achter de rug van zo’n twintig uur, Joah en Joëlle hadden de hele reis niet geslapen, net zoals Joshua dus we merkten dat de moeheid zijn tol begon te eisen, maar ze moesten nog even volhouden. We hebben ze laten zwemmen in het zwembad van Bon Bini en daarna hebben ze gegeten om uiteindelijk heerlijk naar bed te gaan.

De dag was voorbij en de kinderen waren hem heel goed doorgekomen en hadden zich keurig gedragen de hele reis.

7 december 2015

Maandag, het is maandag! Vandaag gaat het beginnen vandaag gaan Joah en Joëlle kennis maken met een hoop mensen, maar vooral ook met “hun” dolfijn dat moet toch een geweldige dag worden. Ik weet niet wie het spannender vinden, Joah en Joëlle of Gabriëlle en ik.

Het avontuur begint bij Gabriëlle en mij, met een gesprek met de therapeut van Joah (Lisette) en de therapeut van Joëlle (Mirte). Wat onwennig lopen wij het terrein op dat naast het CDTC door nog een aantal andere organisaties gedeeld wordt. Bij de ingang wordt ons verteld dat we gewoon rechtdoor moeten lopen en dan komen we er wel. Na een paar minuten zoeken, ontdekken we dat we er voorbij gelopen zijn, maar na nog een keer vragen, lopen we er nu in één keer naartoe.
We krijgen een algemeen verhaal te horen over wat er gaat gebeuren in de komende twee weken, maar ook wie we het beste kunnen aanspreken voor een bepaalde vraag. Met ons krijgen nog twee gezinnen deze uitleg en dat is soms wat lastig voor hen, omdat ze hun kinderen naar het gesprek hebben meegenomen. Wij konden de kinderen bij oma achterlaten in het appartement, zodat wij relaxt kunnen zitten en kunnen luisteren.

Joah heeft de afgelopen dagen in zee gemerkt dat hij heel veel pijn heeft aan zijn armen als gevolg van zijn eczeem, zelfs zo erg dat hij gisteren zei niet naar de therapie te gaan als hij daar ook in zout water moest zwemmen.. Op advies van Karin (officemanager van CDTD en onze vraagbaak over niet dolfijngerelateerde zaken bij ) hebben we voor Joah een dun shirt met lange mouwen gekocht, die ook helpt tegen verbranding door de zon en dus daarom hebben we er ook maar één voor Joëlle meegenomen.En nu snel terug naar ons appartement om Joah en Joëlle klaar te maken, want ze mogen al snel beginnen. Bij terugkomst zijn Joah en Joëlle bijna klaar om te gaan, nog even de laatste spullen bij elkaar pakken en we zijn op weg naar de eerste ontmoeting met dolfijn, trainer en therapeut.

Joah en Nubia

Joah:
Toen Joah wakker werd duurde het even voordat hij zich realiseerde dat dit de dag was waarop hij voor het eerst met de dolfijnen zou gaan zwemmen. Maar al snel wist hij het weer en toen vond hij het wel erg leuk en had hij zin om te beginnen. Maar eerst de normale routine van de dag, huiswerk maken, ontbijten, ontspanning en nog even zwemmen in het zwembad.
Na het middageten vertrokken we, het was een korte wandeling maar lang genoeg om zenuwachtig te worden. Op de brug ziet Joah het CDTC al liggen en dat vond hij een gaaf gezicht, met plezier stapt hij naar binnen.
De therapie begint niet gelijk, er wordt eerst een kennismakingsspel gespeeld en op het picto-bord wordt het programma voor de training aangegeven. Als laatste voorbereiding wordt er een wetsuit uitgekozen en aangetrokken en Joah krijgt een drijfband om. Joah voelt zich rustig op weg naar het dok, het dok is de basisplek voor de training het drijft op het water zodat de dolfijn er makkelijk bij kan, en er is ruimte om op het droge te oefenen of te praten.
Dan begint het ineens heel snel, even zit Joah op het dok met zijn voeten in het water en Nubia zwemt langs en laat zich aaien dan mag Joah het water in om met Nubia mee te zwemmen. Alles loopt geweldig en Tamara, de trainer, zegt zelfs dat dit de beste sessie van de dag is tot Joah ineens een kopstoot krijgt. Joah schrikt hier een beetje van maar gelukkig doet het niet heel veel pijn, toch moet hij het water uit. Nubia mag dit niet doen en om dit duidelijk te maken, wordt hij genegeerd wat betekend dat de therapie voor hem over is. Joah gaat naar de buren, Dolphin Academy, waar de therapie wordt voortgezet met een andere dolfijn die ook nog eens een dochtertje heeft. Joah danst, schud een vin, laat de dolfijn bubbels blazen hij spettert met zijn voet waarna de dolfijn dit met de staart terugdoet en op het eind krijgt Joah een kus. Als de therapie voorbij is, kijkt Joah terug op een hele leuke tijd en vol enthousiasme vertelt hij hoe leuk het was.

Joëlle op het Dok

Joëlle:
Joëlle bedacht zich pas bij het middageten wat voor dag het was vandaag en was wel heel blij dat ze mocht gaan zwemmen met de dolfijnen. De wandeling ernaartoe was niet lang, maar als je ergens heel erg zin in hebt duurt het toch wel even voor je er bent. Joelle zegt dat ze zich normaal voelt en blij. Als het CDTC in beeld komt begint de spanning toch ook bij Joëlle op te lopen.
Aangekomen op het dok ziet Joëlle hoe groot Kanoa is en dat is toch wel een erg spannend om met zo’n groot dier het water in te gaan, maar ook superleuk en bijzonder. Joëlle mag rustig wennen aan Kanoa op het dok, voordat ze het water in gaat. In het water doet Joëlle spelletjes met Kanoa en zwemt met hem. Op het einde laat ze Kanoa zingen door twee vingers heen en weer te bewegen, en als Kanoa op de rug langs zwemt pakt Joëlle de 2 borstflippers en samen schieten ze er als een speedbood vandoor. Als afscheid spetteren ze elkaar nat en zwaait Kanoa met de staartvin als reactie op het zwaaien van Joëlle.

We merken aan de kinderen dat het een intensieve dag is  geweest maar het was ook heel mooi om te zien wat er allemaal in het water gebeurde. Gabriëlle en ik hebben er ook erg van genoten en het was een emotionele dag. Het is een prachtig gezicht om je kinderen in het water te zien liggen samen met een dolfijn. In de gesprekken met de therapeuten herkennen we veel en horen we dat er wordt ingespeeld op de karakters van onze kinderen. Dus ook voor ons was dit een mooie dag, en we zijn blij dat er nog negen volgen.

Aangezien Joah en Joëlle nu weten wat hen te wachten staat, kunnen ze niet wachten tot het 13 uur is en de therapiesessie gaat beginnen. De ochtend duurt best lang voor ze en we gaan eerst maar even naar Vreugdenhil boodschappen doen en duiken daarna het zwembad in. Mam hoe laat is het? hoor ik erg vaak. En dan is het eindelijk 12.45 uur en gaan we op weg. De zon is bloedheet, zo midden op de dag en we zijn blij dat we bij het CDTC lekker in de schaduw naar de therapie kunnen kijken.

JOËLLE:

Joëlle begroet Kanoa en al snel ligt ze bij hem in het water. Ze aait hem veel en zwemt rustig rondjes met hem. Vandaag gaan ze verder weg van de dok, maar dat niet alleen, Joëlle mag ook stukjes alleen zwemmen met Kanoa. Pas na een paar rondjes heeft ze in de gaten dat Mirte haar niet meer vast heeft en dat ze helemaal zelf met Kanoa zwemt. Ze is er behoorlijk van onder de indruk. Mirte vertelt achteraf dat Joëlle vandaag veel rustiger was in haar doen en laten. Waar ze gisteren voortdurend vragen stelde, maar niet in staat was om naar het antwoord te luisteren, Komt ze nu rustig en gefocust over en luistert ze goed naar de opdrachten. Joelle laat Kanoa  lachen en ook knuffelt Kanoa haar door rechtop in het water te staan en haar te omarmen met zijn vinnen. De “speedboot” blijft Joëlle haar favoriet! Daarbij drijft Kanoa op zijn rug en pakt Joëlle zijn 2 vinnen vast. vervolgens gaat hij heel hard zwemmen en trekt Joëlle zo door het water heen. Joëlle zwemt veel met een duikbril op, zo kan ze onder water kijken en Kanoa onder water zien. Maar er is ook gebleken dat kinderen die onrustig zijn met duikbril op en onder water rustiger worden. Omdat ze minder geluiden horen en zich makkelijker kunnen focussen. Mirte vindt dat dit bij Joëlle ook het geval is. Op de dok werken therapeut Mirte, intern Kim en Joëlle samen aan een opdracht omtrent emoties herkennen, benoemen en voorbeelden proberen te ontdekken uit haar eigen leven. Aan het einde van de sessie mag Joëlle Kanoa uit het water laten springen,

Joëlle laat Kanoa dpringen

en als beloning mag ze hem een visje geven. Joëlle is weer erg enthousiast vandaag. Ze zegt ik had de hele tijd een glimlach op mijn gezicht van oor tot oor zo blij word ik hiervan.

JOAH:

Joah heeft er ook enorm veel zin in vandaag, maar is nog een beetje op zijn hoede na het voorvalletje met Nubia gisteren. Hij gaat wat voorzichtig te werk en moet eerst even wat vertrouwen krijgen in Nubia. Toch ligt hij al binnen korte tijd in het water en zwemt kleine rondjes met Nubia, die zich vandaag keurig gedraagt.  De rondjes worden steeds groter en al gauw zwemmen Joah en Nubia over de hele breedte van de lagune. Ook Joah zwemt stukjes los met Nubia en geniet daar erg van. Hij vertelt later het meest te genieten van het rustig aaien en ondertussen rondjes zwemmen met Nubia. Wat ook goed past bij zijn wijsheid en doordachte manier van met dingen omgaan. In de therapieruimte voorafgaand aan de watersessie kreeg Joah een aantal situaties voorgelegd en had daar weldoordacht en goed beredeneert antwoord op gegeven, vertelde Lisette. Leuk dat we van de therapeuten verhalen te horen krijgen over Joah en ook Joëlle die ook helemaal kloppen met hoe wij de kinderen ervaren en dat in slechts 2 dagen, dat vinden we toch wel

Joah aan het cruisen met Nubia

heel bijzonder. Joah had vandaag zijn eerste “speedboot”ervaring met Nubia en daar was hij erg van onder de indruk. Joah is erg kalm en luistert goed naar de opdrachten van Lisette en Dagmar. Aan de kant horen we horen we zijn lach en zien we hem genieten. Na de pauze op de dok, waarin gewerkt is aan emoties herkennen en benoemen, mag Joah met flippers aan zwemmen met Nubia. Hij mag haar nog even nat spetteren en samen dansen en dan is het uur alweer voorbij.

Na afloop zijn Joah en Joëlle ontzettend voldaan, maar ook moe. Onderweg terug naar het appartement vertellen ze nog volop over hun ervaringen. Maar als we terug zin bij het appartement hebben ze behoefte aan rust. Even tot zichzelf komen en dat gunnen we ze ook graag.

8 december 2015

Toen we besloten hadden om met de hulp van Stichting Nicolette aan dit avontuur aan te gaan kregen we vaak de vraag wat we dan dachten te gaan bereiken (soms met een wat sarcastische toon), maar eigenlijk kon ik daar niet veel duidelijkheid over geven.  Van veel kinderen hadden we al gehoord dat ze vooruit gegaan waren na de therapie, maar dat was niet altijd alleen op het beoogde doel maar wel altijd op een punt waar het nodig was. Dus ja, we omschreven wat wij hoopten waar verandering plaats zou vinden en wat onze doelen zijn, en dat alles is dan ook als uitgangspunt voor de therapie gebruikt. Maar dan de volgende vraag wanneer krijg je resultaat te zien. Hier blijkt geen universeel antwoord op te zijn omdat er zoveel factoren meespelen. Maar gisteren zag ik het eerste resultaat.

Gisteren waren we tijdens het eten met elkaar aan het praten, maar waar het gesprek meestal wat aan het oppervlak blijft, gingen we toen flink de diepte in. Ik kreeg de kans om te vertellen hoe ik het had in mijn schooltijd en daardoor brak Joëlle ook meer open. Toen ik Joëlle naar bed bracht bleef ze vragen hoe ik mij in bepaalde situaties voelde waarop zij dan weer vetelde hoe dat bij haar was.
De volgende dag vertelde Joëlle aan oma wat er gebeurd was en dat ze daar zo blij van werd en dat ze al weer zin had om het de volgende avond weer met mij te praten. Joëlle voelde zich helemaal gelukkig en was blij met de ontstane situatie.

Wat voelt dit goed, Joëlle geeft ruimte om in gesprek te gaan en ze geniet er zelfs van. Wat een mooi resultaat is dit nu al. Nog acht sessies te gaan…

9 december 2015

Vandaag was het dokdag, het dok is de basis van waaruit er gewerkt wordt als  de therapie met de dolfijnen bezig is. Op dokdag mag de familie dichter bij de kinderen komen dan op de andere dagen. Dit betekent dat je de uitdrukking op hun gezicht beter kan zien, de gesprekken beter kan horen en dus soms ook beter snapt waarom een bepaalde oefening gedaan wordt.
Net als op een gewone dag is het op dokdag de bedoeling om niet actief contact met je kind te leggen, en dat is soms best wel eens lastig voor ons, maar voor Joëlle en Joah is dit nog lastiger,  vooral met Joshua zo dicht bij.

Joshua hand in vin met Kanoa

Op dokdag moeten de ouders en oma toch nog een beetje afstand houden, maar de afstand voor Joshua was er helemaal niet. Joshua had een drijfband omgekregen en werd begeleidt door een intern. Hij mocht op het randje van het dok zitten met zijn beentjes in het water. Joëlle vond dat wel spannend en kon zich wat moeilijker concentreren, maar ook het feit dat Gabriëlle zo dichtbij stond te kijken, maakte het voor haar moeilijker om zich te ontspannen en te focussen. Mirte, de therapeut, moest duidelijk meer moeite doen om Joëlle bij de les te houden en te vertellen dat er echt goed voor Joshua gezorgd werd op het dok.

Joah:

In grote lijnen is dokdag voor Joah en Joëlle niet veel anders dan de vorige dagen en kregen ze soortgelijke opdrachten, wel mochten ze laten zien wat ze al geleerd hadden en kregen ze de vrijheid om zelf de opdrachten te verzinnen en te organiseren. Voor het organiseren moet je de oefening kennen, je moet weten welke attributen je moet hebben en veel communiceren, met de therapeut, de trainer en de dolfijn. Dit ging Joah verrassend goed af, hij had al een oefening in zijn hoofd, overlegde dit met zijn therapeut en communiceerde met de trainer over een lange afstand wat hij nodig had en tenslotte kon hij ook aan Nubia overbrengen wat ze moest gaan doen. Het was leuk om te zien hoe goed Joah dit deed en hoe trots hij was , echt geweldig.  Zeker omdat Joah in een sociale setting, bijvoorbeeld op school, niet goed duidelijk durft te maken wat hij nodig heeft en wat hij wil of wat hij juist moeilijk vindt aan iets of iemand. Op de dok heeft Joah gewerkt aan de 4 basisemoties, bang, blij, boos en  verdrietig. Herken je ze bij jezelf, hoe voelen deze emoties en benoem situaties waarin je deze emoties hebt ervaren en hoe was dat voor je? Joah vond dit best een hele moeilijke opdracht, maar heeft hard zijn best gedaan hier goed over na te denken.

Wat kan Kanoa hoog springen hè

Joelle:

Tijdens de therapietijd mocht Joëlle een tekening maken van zichzelf en van ons gezin. ze ging heel gedetailleerd te werk en was erg kritisch op zichzelf. Dit was niet goed en dat moest anders en zo kostte de tekening haar veel tijd en inspanning. Hieraan ziet Mirte ook wel terug dat Joëlle erg onzeker is en de lat erg hoog legt voor zichzelf. Joëlle is altijd erg enthousiast en laat dit vaak merken door continu vragen te stellen over wat we gaan doen, wat gaan we eten, wie was dat aan de telefoon, mag ik buitenspelen…… We komen hier vaak niet tussen om de rust erin te brengen, laat staan dat we antwoord kunnen geven op haar vragenwaterval.  Bij de eerste dag vertelde Mirte ons ook dat Joëlle continu aan het vragen was, maar de tweede dag was dat al minder. Vandaag, de derde dag, stond ik naar Joëlle te kijken en ze was bezig met een oefening, maar ze vertelde ook al wat ze als volgende oefening wilde gaan doen, waardoor ze niet meer in het moment leefde, maar vooruit. Deze opmerking werd genegeerd door Mirte en Joëlle stortte haar aandacht weer helemaal op Kanoa. Ze weet nu een beetje welke opdrachten Kanoa kan uitvoeren en ze heeft duidelijk voorkeur voor een aantal opdrachten. Dat haar kleine broertje Kanoa heeft laten zingen, hem aan zijn vinnen heeft vastgepakt en Kanoa een ring heeft laten apporteren, maakt haar supertrots! Tijdens de doktijd doet Mirte een kwaliteitenspel met Joëlle om te ontdekken of Joëlle weet van zichzelf over welke gaven/talenten ze beschikt. en of ze kan kiezen uit 2 gaven welke het meeste van toepassing is op haar.

Het is goed om de therapie eens van zo dichtbij te zien omdat het begrip brengt voor de manier van werken, maar ook voor de kinderen is het goed om aan papa, mama en oma te kunnen laten zien wat ze allemaal al geleerd hebben. Het is echter ook goed om te zien waarom we normaal op gepaste afstand toekijken, want met al die mensen om je heen waar je zoveel van houdt is het veel lastiger om je op de opdracht te concentreren.
Kortom het was heel erg leuk zo’n eerste dokdag, maar het is ook prima om nu weer wat verderaf te zitten.

Het CDTC doet geweldige dingen voor onze, en al die andere, kinderen. Het is zo gaaf om je kind iets te zien doen wat je niet ziet aankomen omdat hij/zij dit normaal niet doet. Dus dat het CDTC hele goede dingen voor onze kinderen doet dat weten we al en daar zijn we ook van overtuigd.

Wat we ook heel prettig vinden aan het CDTC is dat ze zich niet alleen focussen op het kind met de beperking, maar ook oog hebben voor de andere gezinsleden, en begrijpen dat op hen vaak veel druk en spanning ligt. Daarom is er voor de brusjes  een speciaal programma tijdens de therapiesessies, en voor de leden van het gezin is er de Family Swim. Dat is het moment dat de rest van het gezin met de dolfijnen gaat zwemmen en de therapiekinderen toekijken. Verder zijn er voor de ouders ook workshops en de mogelijkheid om met een psycholoog nog eens in gesprek te gaan over de dingen die je  moeilijk vindt of waar de knelpunten zitten in de opvoeding.

Vandaag was het voor Gabriëlle en mij een theoriedag, we hebben eerst met psycholoog Paul een gesprek gehad. We hadden een open gesprek aangevraagd  in de hoop  dat een andere, frisse blik ons wellicht nieuwe inzichten kon verschaffen.
We hebben in dit gesprek zeker weer een nieuwe visie gekregen op  sommige dingen en dat is wel spannend, gaan we door met het bekende patroon, of hebben we het lef om een aantal dingen anders aan te gaan pakken terwijl het lijkt dat die verandering eerst veel onrust gaat geven. Er is oa. besproken om naar ons eigen verleden te kijken en te ontdekken in hoeverre je eigen opvoeding en daaruit voortvloeiende emoties, gedachten en gewoontes van invloed kunnen zijn op je kinderen. maar ook op de manier waarop je het (negatieve) gedrag van je kind ervaart
Na dit persoonlijke en diepgravende gesprek mochten we een wat algemener onderdeel bijwonen, een workshop van één van de fysiotherapeuten, Ricarda. Van haar kregen we een les over sensorische integratie. Ricarda heeft ons vertelt dat sensorische integratie wordt bereik,t wanneer alle zintuigen goed kunnen samenwerken en als dat zo is dan is het kind beter in staat om te leren. Wanneer we dus willen beginnen om een kind iets aan te leren, en in het bijzonder een kind met een informatieverwerkingsstoornis, dan zullen we eerst de basis moeten leggen, zodat het kind de informatie kan verwerken. Die basis bestaat uit het vestibulair systeem (evenwicht), het tactiele systeem (voelen), en het kinetische systeem (diepe waarneming). Wanneer deze 3 systemen op de juiste manier worden gestimuleerd dan kan er op doorgebouwd worden wanneer kinderen nieuwe vaardigheden aanleren.
Bij de dolfijnondersteunende therapie worden deze drie systemen ook elke dag opnieuw gestimuleerd, Daardoor kan het voorkomen dat kinderen ineens een stap zetten in hun ontwikkeling, waar ze soms al jaren therapie voor kregen zonder resultaat. Door de sensorische stimulans vallen de puzzelstukjes op hun plaats en vindt de sprong in ontwikkeling plaats. Ricarda benoemde dat er soms nog tot weken na het afsluiten van de therapie nieuw gedrag of verbetering van gedrag kan ontstaan dus niet elke verbetering wordt direct hier en nu op het eiland zichtbaar.

Joëlle en Joah, hebben vandaag natuurlijk ook niet stil gezeten. Joah heeft voor het eerst gedoken samen met Nubiu. Joah vond het erg leuk want Nubia wist precies wanneer Joah ging duiken en dook dan meteen mee.
Vandaag hadden Joah en Joëlle samen therapie op het dok en dat was wel even wennen, maar Joah en Joëlle hebben het goed gedaan

ze leerden tijdens de sessie om rekening te houden met elkaar en naar elkaar te luisteren. Ook het elkaar iets gunnen in de zin van tijd, aandacht en het woord is iets waar aan gewerkt wordt. De komende dagen zal er vaker een gezamenlijke doktijd worden gehouden om de broer/zus relatie te bevorderen.

Vandaag hebben Gabriëlle en ik eindelijk een wandeling gemaakt samen, waarbij we de mambo boulevard achter ons lieten om even te genieten van een stukje Curaçaose natuurpracht en een prachtig uitzicht op het CDTC.

Vandaag hebben Joah en Joëlle weer veel geleerd en de therapeuten zijn ook zeer tevreden over hun inzet en hun enthousiasme.

Joah:
Vandaag heeft Joah in de therapiekamer ,op eigen verzoek,  nog uitgebreider geoefend met emoties. Hij had dit gisteren ook gedaan en vond het best moeilijk, maar ook leuk en uitdagend. daarom wilde hij het vandaag weer doen. Wij vinden het bewonderenswaardig dat hij ervoor kiest om aan iets te werken wat hij best moeilijk vindt en daarmee leergierigheid, maar vooral ook doorzettingsvermogen toont. In het water met Nubia mocht Joah opnieuw met haar duiken als hij zich er klaar voor voelde dus het maken van een keuze op het moment dat het voor hem goed voelt. Hij mocht ook de dolfijn van Joëlles even “lenen”, terwijl Joëlle doktijd had. Toen heeft hij met

Joah samen met Nubia en Kanoa

twee dolfijnen tegelijk gezwommen, dat vraagt nogal wat concentratie en coördinatie, maar hij genoot er volop van. we hoorden hem op de kant (waar we stonden toe te kijken) praten en lachen. Tijdens doktijd kreeg Joah een hele creatieve opdracht. Namelijk om met een waterpistool figuren die met krijt op de muur waren getekend weg te schieten. Een hele goede oefening voor zijn motoriek en ook nog eens megaleuk!

Joëlle:
Met Joëlle wordt hard geoefend met het leren luisteren naar de verhalen van andere mensen zonder hen daarbij te onderbreken en dat als je vragen stelt je de ander ook de tijd en ruimte geeft om daarop te antwoorden. Voor veel mensen misschien hele logische dingen, maar wat kan het ingewikkeld zijn als je dit niet van nature goed kan aanvoelen en daardoor onbedoeld in moeilijke situaties terechtkomt of wordt afgewezen. In de therapieruimte heeft Joëlle met haar therapeut en intern een vragenspel gedaan met een bal. Ze moesten om de beurt de bal overgooien en degene die de bal heeft, die mag iets vertellen over wat zij die dag heeft gedaan. De anderen luisteren zonder onderbreken naar de persoon die aan het vertellen is. Het lijkt misschien een eenvoudige opdracht, maar er zitten veel diepere lagen in de opdracht. De motoriek wordt geoefend, maar ook concentratie, geduld opbrengen, luisteren, sociale vaardigheden beoefenen, een situatie onder woorden brengen enz. Er zit dus veel verpakt in één opdracht. Toen was het tijd voor watertijd en wat genoot Joëlle daar weer van. Ze is duidelijk gehecht aan Kanoa en zal hem straks enorm gaan missen, maar daar denken we nog maar even niet aan.

Joëlle op het dok om hard te werken

Joëlle zwemt nog vaak met haar duikbril op en vindt dat heel fijn. Ze  kan Kanoa dan onder water zien, maar ook andere vissen die  daar rondzwemmen. Tijdens doktijd moest de dolfijnentrainster dit keer ook meedoen met de oefeningen. Er werd een quiz gedaan, maar ipv mondeling te antwoorden, moest iedereen zijn antwoord opschrijven op papier. Wat de therapeut Joëlle hiermee wil leren, is om iets minder direct en impulsief te reageren, maar wat meer bedenktijd te nemen bij het reageren. De therapeut vertelt dat ze heel duidelijk ziet en merkt dat Joëlle veel rustiger en geconcentreerder kan werken aan een opdracht als ze een balletje in haar handen mag houden, waarin ze kan knijpen. Ze is dan minder snel afgeleid en geeft sneller een antwoord. Als de therapeut aan Joëlle vraagt wat ze zelf ervaart zegt ze dat ze zich rustiger voelt en nu niet aan haar haar gaat plukken en om zich heen gaat kijken , wat ze anders wel zou doen. en dat ze beter kan nadenken als ze in het balletje kan knijpen. Er wordt met ons besproken dat dat zeker voor op school een hele goede optie is om voor Joëlle de rust en concentratie erin te houden ook tijdens het schrijven en werken en niet alleen tijdens de uitleg.

Het is weekend, dus we mogen eens lekker uitrusten, en dat hebben we ook wel nodig want hoewel de vakantiesfeer voortdurend om ons heen aanwezig is, moeten we toch ook hard werken. Joah en Joëlle zitten iedere ochtend huiswerk te maken om zo geen achterstand op te bouwen ten opzichte van op hun klasgenoten en aan het einde van de ochtend gaan ze naar het CDTC om therapie te volgen, waarbij ze flink aan zichzelf moeten werken in de therapiekamer. Na het eerste deel in de therapiekamer gaan Joëlle en Joah zwemmen met hun dolfijn, en dan bedoel ik ook echt zwemmen, want ze mogen zich niet continu door het water laten trekken door een dolfijn. dat is namelijk niet de bedoeling. Na afloop van de therapiesessie hebben ze wel wat rust nodig en mogen ze ook even lekker bijkomen. ‘S middags proberen we altijd nog een keer te zwemmen in de zee of in het zwembad om de activiteit erin te houden. En naast dit alles is het behoorlijk warm hier en dat merken we wel. Ons ‘Hollandse tempo’ ligt nog regelmatig te hoog, maar dat leer je dan ook snel weer af.

Nog even lekker zwemmen voor het slapen.

12 december 2015

Joost
Op de zaterdag tussen de twee therapieweken in is het de dag van de familie, we voelen elke dag als we op het CDTC zijn dat we gekoesterd worden en dat we altijd raad en actie kunnen verwachten wanneer dit nodig is. Maar vandaag is het toch nog wat anders, omdat de rollen werden omgedraaid. Joah en Joëlle zaten aan de kant en wij gingen naar het dok. Gabriëlle, Joshua en ik, het was best spannend, maar ik had er ook echt heel veel zin in. Eerst kregen we een aantal gedragsregels uitgelegd om alles goed te laten verlopen, daarna gingen we flippers en een zwemband passen, en toen gingen we naar het dok.
Wij gingen zwemmen met Bonny, ze is moeder van een drie maanden oud kalf die wel bij Bonny zwemt, maar geen contact heeft met de therapiekinderen en familie die met Bonny komen zwemmen. En daar zitten we op de rand van het dok met de benen in het water klaar om erin te gaan. Ik zet mij af en glij het water in, het is aardig koud en ik moet even flink naar adem happen, gelukkig trekt het snel bij en blijkt het water lekker van temperatuur te zijn. Ineens zwem ik in water waar twee dolfijnen in zitten. Al zoekend lokaliseer ik ze snel en blijkt de trainer haar al onder controle te hebben en de baby blijft continu in dezelfde hoek. Bonny krijgt de opdracht om naar ons toe te zwemmen en dat is voor ons het teken om te draaien en te gaan zwemmen in de richting die we willen. Bonny zwemt ineens naast mij, wat een sensatie, ze is heel groot en ontzettend zacht (dolfijnen vervellen iedere twee uur) als we samen zwemmen mag ik haar aaien over de rug en de zij het is echt geweldig om dit te doen.
We laten Bonny ook nog een aantal spelletjes doen zoals kusje geven, dansen, vinnen schudden, springen over een paal, het is echt leuk om te doen wat we afgelopen week bij Joëlle en Joah hebben gezien. Het is ook heel bijzonder om dit met Joshua en Gabriëlle te doen, het is echt geweldig om Joshua te zien wanneer hij met Bonny iets aan het doen is en ook de blik in de ogen van Gabriëlle is zo mooi.
We hadden een gelukje dat we twee kinderen in therapie hebben, want we mochten dus twee keer zwemmen met de dolfijnen. Nu gingen we zwemmen met Kanoa de dolfijn “van” Joëlle. Kanoa is erg op kinderen gericht en we zagen dan ook dat hij vaak naar Joshua zwom, zelfs als de trainer hem naar Gabriëlle of mij stuurde, maar we kregen ook genoeg tijd om een hoop te doen. In grote lijnen gebeurde er een hoop dezelfde dingen als vanmorgen, niet dat dat erg was en het blijft net zo bijzonder. Wat we niet met Bonny gedaan hebben is het aaien op de buik, hiervoor ging Kanoa op de rug zwemmen en mochten wij de buik aaien, en die blijkt nog zachter te zijn dan de rug en de zij, echt heel gaaf om dat te voelen. Maar wat voor mij wel een super geweldige ervaring is geweest, is het gebruik van de duikbril. Bij Kanoa had ik een duikbril mee, hiermee kon ik duiken wanneer Kanoa naast mij zwom en dan dook hij naast mij. Ik heb voor het eerst in mijn leven een dolfijn gezien, in zijn leefomgeving, op volle lengte, zo ontzettend dichtbij. Het was bijna intiem zo dichtbij als we samen zwommen, ik kon hem in zijn oog kijken en hij keek terug ik kon ieder streepje, wondje of krasje zien. Ik realiseer mij nu dat dit de eerste keer in mijn leven een dolfijn echt heb gezien, en het is geweldig, ze blijken nog mooier dan ik ooit heb gezien.

Gabriëlle
Zoals Joost hierboven al omschrijft was vandaag voor ons een hele bijzondere dag. Omdat wij nu mee mochten zwemmen in dat grote en diepe bassin met die hele grote dolfijnen. Want dat heb ik wel ontdekt de afgelopen week. Dolfijnen zijn veel groter dan ik dacht. Zo van dichtbij zie je hun volledige lichaamslengte pas goed en door met ze te zwemmen, ontdek je hoe ontzettend krachtig en sterk een dolfijnenlijf is, maar ook hoe ontzettend zacht.

Tijdens de eerste swim moest ik echt even mijn draai vinden. Want je moet best aan heel veel dingen tegelijk denken.Namelijk je armen gekruist voor je borst houden als de dolfijn op je af komt zwemmen, heel erg rustig bewegen, niet de staartvin pakken en niet op het spuitgat komen met je handen, loslaten als de dolfijnentrainster fluit. En ondertussen met flippers aan (die ik niet gewend ben) blijven drijven in een groot bassin met windkracht standje heel veel en behoorlijke stroming in het water. Ik kreeg nog meer ontzag voor Joah en Joëlle die dit ogenschijnlijk allemaal zo makkelijk hebben opgepakt de afgelopen week en zich rustig en vol zelfvertrouwen in het water begeven tussen de dolfijnen. Joëlle haar therapeut, Mirte, ging met ons mee tijdens de eerste swim. Zij begeleidde Joshua in het water, zodat wij onze aandacht bij Bonnie konden houden. Joshua gedraagt zich uiterst relaxt in het water en bij Bonnie, bijna alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Hij aait en zwemt heerlijk rond en brabbelt ondertussen bijna non stop tegen Mirte. Af en toe zwemmen we ook samen tegelijk met Bonnie en  dan zie ik zijn gezichtsuitdrukkingen heel goed, daar kon ik echt enorm van genieten. Kijk mama met 2 handen tegelijk aaien, hoor ik hem roepen en kijk mama baby dolfijn daar. Hij maakt er een gezellige boel van. Oma zit op de dok en mag Bonnie ook aaien, een handje geven en een kus geven, fijn dat zij er ook op deze manier bij betrokken wordt.

14 december 2015

Jawel we begonnen vandaag met een benauwde windloze Nederlandse zomerdag die aan het eind van de ochtend veranderde in een koude winderige bijna zonloze dag door het dikke wolkendek. Ja, ook op Curaçao is het slecht weer en dat hadden jullie vast niet verwacht. De stranden liggen er verlaten bij en ook op de boulevard is een stuk minder te zien. Maar wij, geharde Hollanders, zijn wel wat stevig weer gewend en hebben dus gewoon ons dagelijkse programma opgepakt en zijn gaan wandelen, op het strand geweest, gezwommen in het zwembad, kolibries gekeken en op zoek gegaan naar hagedissen in alle maten. Zo hadden we een leuke ochtend voorafgaand aan de middag, waarin we na de weekend stop, de therapie van Joëlle en Joah weer gingen oppakken.

Joëlle
Voor Joëlle was in het weekend de training min of meer wel doorgegaan. Ik (joost) had de opdracht gekregen om met Joëlle een moment en een aantal minuten per dag af te spreken, waarop wij samen de dag konden doorpraten. Om haar zo de regie in handen te geven, zodat zij kan kiezen wat en wanneer ze wil vertellen. De eerste keer werkte dit perfect maar naarmate het weekend vorderde werd ze steeds meer

Joëlle wordt door Kanoa geduwd

gesloten en gaf aan niet weer te willen praten. Ik hoopte van Joëlle zelf te horen wat er gebeurd was in het weekend, ik wist namelijk dat er iets fout was gegaan, maar ze was er erg snel overheen gestapt en bagatelliseerde alles weg. Joëlle heeft met niemand over dit voorval gesproken, en dat hebben we dan ook aan Mirte verteld, waarop Mirte doodleuk zegt dat Joëlle dit gelijk vertelde bij een rondje “Wat heb je gedaan in het weekend”. Tijdens een kids kwaliteitenspel kwam ook nog eens naar voren dat Joëlle weet dat ze bepaald, door ons niet gewenst gedrag thuis wel vertoont, maar ze doet dit niet bij anderen omdat ze zich thuis veilig genoeg voelt. En zich op andere plekken, zoals op  school of bij vriendinnen tot het uiterste inspant om leuk en gezellig te doen en te zijn. Ze zou dit zelf ook wel anders willen, want ze vindt het niet leuk op deze manier. Mirte gaat dit de komende dagen meenemen om ook uit te zoeken waar de irritaties van Joëlle vandaan komen, zodat we daar als gezin aan kunnen werken. Ik ben heel erg blij met Mirte, want als zij ons verteld wat ze waarneemt tijdens de gehele therapie en dat aan ons vertelt dan herken ik mijn dochter zoals ze is als ze lekker in haar vel zit, die eerlijk vertelt waar haar fouten liggen, maar ook haar sterke punten, en die laat zien dat ze zichzelf kent en de bouwstenen bezit om te groeien.
Joëlle zelf praat over de therapie als was het alleen zwemmen met Dolfijnen. Kanoa is de beste en mooiste dolfijn, en alles wat we samen doen is gaaf, speedboot blijft toch wel de favoriet en de rest is eigenlijk net zo leuk. Vandaag was er wel één ding anders, er was een cameraman onder water die Joëlle en Kanoa onder water kon filmen. We hopen dat de mooie beelden die hier uit gaan komen samen met al dat andere beeldmateriaal een geweldige herinnering zullen worden.

Joah
Joah had een goed weekend en stond dan ook weer te trappelen om te beginnen met de therapie. Joah wordt zich steeds meer bewust van zijn eigen kwaliteiten en zijn verbeterpunten. Joah heeft dit vandaag laten zien in het kwaliteitenspel, in dit spel worden kaartjes neergelegd met kwaliteiten die een kind kan hebben. Het kind mag dan kaartjes categoriseren in drie groepen, Heb ik niet, heb ik soms, Heb ik wel. Bij het indelen van kaartjes wist Joah ze snel op de juiste stapels te leggen en dan ook wel zo dat Lisette Joah erin kon herkennen. Ook kon Joah bijna alles wel beargumenteren waarom een kwaliteit wel of niet bij hem paste, maar bij “Ik kan beschermen” wist Joah zeker dat hij deze kwaliteit bezit, maar hij kon het niet beargumenteren, en ook dit paste binnen het beeld van Joah dat Lisette over hem heeft. Tijdens doktijd ging Joah aan zijn fijne motoriek werken met behulp van schrijfoefeningen, het volgen van lijntjes met bobbels en kronkels erin, en later het zelfstandig voortzetten van een zo’n lijn. Joah kreeg de keuze om deze oefening op het instabiele en wiebelende dok te doen of op de stabiele pier. Joah koos tegen de verwachting in om op het dok te werken en de resultaten waren erg goed.

Joah in de startblokken voor een duik

Het is echt heel mooi om te zien dat Joah voor iets minder zekerheid kiest, hij neemt hierbij weloverwogen stappen om dan te besluiten het risico te nemen door de moeilijke variant te kiezen. Dit is wat Lisette ziet, maar waar wij ook soms al kleine stapjes zien. Langzaam groeit Joah zo in de zekerheid dat hij de uitdaging aandurft en ziet dat het vaak goed gaat en dat als het niet goed gaat hij het zonder consequenties gewoon over mag doen.
Een van de hoogtepunten voor Joah is dat Nubia voor de therapie met een flinke vis aan kwam zetten die met een beetje moeite uit haar bek bevrijdt werd, en die aan de veilige kant van de baai met de schrik weer vrij gelaten werd.
Wat wij hebben gezien is een zelfverzekerde jongen die laat zien wat hij weet, en wat hij kan. Ook zagen we een jongen die wat moeite heeft met het meeduiken met Nubia, maar door voortdurend te blijven proberen zagen we al snel verbeteringen en een paar mooie duiken.
Van Lisette krijgen we terug dat Joah steeds meer durft, steeds meer initiatief toont en niet bang is om aan te geven op welke punten hij nog meer begeleiding wil hebben. Lisette geeft Joah vaak de vrije ruimte wanneer hij met Nubia zwemt, zo zien we Joah helemaal alleen door het water racen als een speedboot, mag Joah zelfstandig commando’s geven aan Nubia en zwemt Joah alleen met Nubia het bassin rond.

Doktijd
Tijdens de momenten dat Joah en Joëlle oefeningen op het dok doen hebben de dolfijnen even vrij. Vaak wordt deze vrije tijd door de trainers gebruikt om vaardigheden aan te leren of te verbeteren. Hieronder zie je hoe Kanoa zijn sprongen aan het oefenen is.

Kanoa springt draaiend recht omhoog

Kanoa springt naast de renende trainer

Joshua is helemaal overrompeld.

Vandaag is Joshua drie jaar geworden. Familie en vrienden hadden cadeau’s aan ons meegegeven, daar werd Joshua helemaal blij van. Namens Joshua, Allemaal hartelijk bedankt.

15 december 2015

Vandaag viel er een gat in onze planning, waardoor er ineens ruimte ontstond die we graag productief wilde gebruiken. Door het snelle denken van Gabriëlle stonden we al snel bij Animal Encounters, de buren van Kanoa en Nubia. Bij Animal Encounters konden we gaan snorkelen binnen bepaalde grenzen, hierdoor was het ook veilig voor Joah en Joëlle die nauwelijks ervaring

Er zwemmen vissen om ons heen

hebben met het snorkelen. Het leuke van deze activiteit is dat ik hier gerichte aandacht kon geven aan beide kinderen en dat we ook het duiken met snorkel konden oefenen wat de kinderen ook bij de dolfijnen doen. Maar bovenal konden we zeedieren zien, aanraken en voeren. En daar begonnen we mee, we kregen voeder visjes in onze handen en voor we het wisten zaten we midden in een schol kleine gele vissen die begon wild en snel kleine stukjes vis van de voeder visjes af te trekken en had zo binnen de kortste keren de vis op. Nadat we dit een aantal malen hadden gedaan, gingen we door naar de pijlstaartroggen.  Die waren echt wel heel erg groot, één rog zou Joëlle bijna geheel bedekken dus dat was best spannend voor Joah en Joëlle zeker als je bedenkt dat de bek van de rog aan de onderkant zit. We gingen naar een ondieper deel van het verblijf waar we konden zitten, de roggen konden daar gemakkelijk langs en over ons heen zwemmen. Met spanning kregen we onze eerste visjes en de roggen waren toen al flink opgewonden, omdat ze wisten dat ze eten kregen. Dit was heel leuk, de roggen zijn ontzettend zacht vanonder maar helaas waren ze wel iets te opdringerig en heb ik heel wat roggen voor Joëlle weggeduwd, zodat het ook voor haar leuk bleef. Met het voeren van de  roggen was het onderdeel aaien en voeren over en we gingen door naar drie verblijven die afgesloten werden met een hek en met een grote ruit met drie gaten erin. In deze verblijven zaten, de schildpadden, de zusterhaaien en de citroenhaaien, de drie gaten in de ruiten waren bedoeld om de dieren aan de andere kant op een veilige manier te voeren. Het was heel leuk om de verschillende manieren van eten per diersoort te bemerken. De schildpad was nogal sloom en het gebeurde dan ook wel meer dan eens dat één van de vissen die ook wel zo’n hapje wilde hebben, sneller was en de schildpad dus niets had. Bij de zusterhaaien was dat wel anders, de zusterhaaien hebben een grote bek en veel tanden, maar die tanden gebruiken ze bijna nooit, de zusterhaai zuigt hard zijn prooi naar binnen en dat heb ik dan ook wel gemerkt. Ik kreeg een haring in mijn hand en probeerde de kop, zoals mij voorgedaan, voor het gat te hangen en voor ik het wist werd mijn hele hand door het gat gezogen dat was wel spannend. De citroenhaai pakt de prooi wel met de bek, maar is nogal traag, de kans dat de zusterhaai (deze woont bij de citroenhaaien omdat ze te groot is voor het zusterhaaiverblijf) de vis voor de neus van de citroenhaai wegkaapt is groter. Maar er waren meer kapers op de kust, nadat Joah al even had zitten wachten met een haring door het gat moest hij naar boven en zodra de hand met de haring boven water uitstak, dook er een fregatvogel zo snel naar beneden dat Joah niet gelijk door had dat zijn haring weg was en hoe dat gebeurd was. Na dit programma mochten we nog even ons eigen gang gaan om naar de vissen te kijken of ze te aaien. Joah heeft binnen die tijd zijn duik nog even geoefend en dat zag er telkens beter uit. Joëlle genoot erg van het schip dat in het verblijf ligt vanwaaruit mensen naar haar konden kijken als ze langs de raampjes zwom. Dus dit was een hele leuke activiteit om de dag mee te starten en het duurde wel iets langer dan ze ons van tevoren hadden vertelt, maar dat gaf natuurlijk niets. Gabriëlle had al brood gehaald, zodat we die gelijk op konden eten, want de therapie zou al snel starten.

Om 13 uur was het therapie tijd en ondanks hun drukke ochtendprogramma gingen ze vrolijk mee met de therapeuten en de interns. In de therapie werden ze samen gebracht in een therapie kamer en gingen het spel “wat zou je doen als “spelen. Bij dit spel krijg je een kaart waarop een situatie getekend, is en waar een aantal manieren van reageren is opgeschreven. Vorige week hebben Joah en Joëlle dit spel alleen gespeeld met hun therapeut, maar nu moesten ze het dus samen doen. Om er een positief leermoment van te maken, werden er wel een paar regels afgesproken met elkaar, zoals op je beurt wachten, zachtjes praten en naar elkaar luisteren. De moeilijkheid zat hem erin dat Joah en Joëlle op een andere manier denken, beredeneren en tot conclusies komen, waardoor er snel en vaak onbegrip en ruzie ontstaat en daar hebben wij thuis veel mee te maken. Joah is feitelijk en beredeneert vanuit de tastbare feiten die er zijn. Joëlle laat haar fantasie vaak gaan en gaat bedenken, waarom een situatie op een bepaald punt is gekomen, haar gedachten kunnen daarbij enorm uitweiden en lijken soms onnavolgbaar. Joah en Joëlle moesten samen op één antwoord uitkomen en hoewel daar soms onbegrip aan vooraf ging kwamen ze, na onderling overleg, toch telkens met een eenduidige oplossing. En toen werd het tijd voor de dolfijnen.

Joah.
Joah heeft veel gedoken, en we konden duidelijke vooruitgang bij hem zien, zijn duiken worden steeds mooier waardoor hij dus ook langer met met Nubia onder water kan zwemmen Joah genoot hier echt van zeker omdat hij steeds meer de vrijheid krijgt om met Nubia verder weg te zwemmen. Joah neemt ook duidelijk de leiding in zijn watertijd, hij vertelt wat hij wil gaan doen en wanneer en plant zo (in overleg natuurlijk) zijn eigen watertijd. In de doktijd heeft Joah gewerkt aan planning en afscheid nemen, de planning bestond uit het anders indelen van de therapie morgen, want dan gaat Joah met Joëlle kanovaren tijdens een deel van de therapie, Joah kwam tot een goede planning en indeling van de therapietijd, dus dat is een mooi begin.

Joëlle en Kanoa komen even langs zwemmen

Joëlle.
Vandaag een paar leuke nieuwe dingen met Kanoa gedaan, en het hoogtepunt was wel samen op een surfplankje voortgeduwd worden door Kanoa. Joëlle lag samen met Mirte op een surfplankje en Kanoa duwde met zijn neus tegen de voeten van Mirte. En met een gigantische snelheid schoten ze zo een rondje door het verblijf, zo snel was Joëlle nog niet gegaan en ze vond het dan ook geweldig.  Vandaag was voor Joëlle ook de dag dat ze voor het eerst zonder drijfband het water in mocht, zodat ze beter met Kanoa naar beneden kon duiken, en dat waren mooie eerste pogingen. Het zwemmen bij Animal Encounters had haar ook al de zekerheid gegeven dat ze kon duiken. Ook Joëlle mocht verder weg van de dok vandaag, welliswaar onder begeleiding van Mirte. Maar ze kwam helemaal tot de plek waar wij altijd zitten te kijken en gaf Kanoa nog een paar commando’s, zodat wij van heel dichtbij konden zien wat Joëlle geleerd heeft. Bij Joëlle zien we ontzettend duidelijk het plezier wat ze heeft wanneer ze Kanoa laat doen wat ze wil.

Joëlle en Joah zien al helemaal uit naar morgen, samen in de kano, wij vinden het wel een beetje spannend, maar we zien telkens hoe liefdevol en beschermend er met Joah en Joëlle wordt omgegaan, dus dat moet leuk worden morgen.

16 december 2015

Vandaag zijn Joah en Joëlle niet alleen hard  met de therapie bezig geweest, ook  fysiek werd er heel veel gevraagd van hen beiden. Achter de verblijfsplaats van de dolfijnen ligt een soort kanaal dat aan beide kanten in verbinding staat met de zee, in dit kanaal gingen Joëlle en Joah samen kanovaren. Zoals je wel kan raden, had deze opdracht niet als doel om eens lekker een stukje te gaan varen, maar was het gericht op samenwerken, overleggen, uitspreken wat je dwars zit, op alle vlakken communiceren en komen op de plek waar je samen naar toe wilt. Dit is een hele pittige opdracht, omdat je ook nog eens op moet letten waar die kano naartoe gaat. Vandaag waait het flink, en het kanaaltje krijgt behoorlijk wat stroming mee door de golven die hard op de kust af komen. En we zien Joah en Joëlle flink peddelen tegen de stroming in. Joah en Joëlle hebben de opdracht gekregen om rondjes te peddelen in het kanaaltje dat zo’n 12 meter breed is, wat al knap lastig is dan trekt de stroming ze nog eens mee en met de weinig ervaring die ze hebben, is van groot belang om samen te werken. Op afstand kunnen wij alleen zien wat er gebeurd, maar we horen natuurlijk niet wat er gezegd wordt. Maar zoals wij het inschatten, hadden Joah en Joëlle het bij ons allang opgegeven en nu niet, ze gaan gewoon door en dat is goed om te zien. Achteraf bij het nagesprek hoorde we dat er een paar momenten waren, waar het moeilijk was om tot elkaar te komen, maar het lukte telkens wel. Het breekpunt kwam uiteindelijk toen Joëlle en Joah zo hard naar de kant geduwd werden door de stroming en Joëlle zulke vermoeide armen had dat ze niet meer kon.

Joah en Joëlle in de kano, ziet er goed uit

Joah heeft  dapper geprobeerd om Joëlle aan te sporen om door te peddelen maar dat lukte niet meer, duidelijk was dat de oefening zijn eindpunt had bereikt. Gelukkig lagen Lisette, Mirte, Elvira en Kim continu om de kano heen om aanwijzingen te geven en om in te kunnen grijpen wanneer Joah en Joëlle te ver zouden afdrijven. Het is heerlijk om te zien dat we onze kinderen telkens weer achter mogen laten in de wetenschap dat ze voortdurend in de gaten worden gehouden en dat er adequaat zal worden ingegrepen als dit nodig is. Het was voor Joah en Joëlle wel even een  inspanning om samen tot een oplossing te komen in plaats van je eigen mening te roepen. Maar ook fysiek was het een flinke aanslag, en toen kwam de therapie er nog achteraan.

De therapie was er vandaag één van veel leuke dingen doen en uitbouwen wat ze de afgelopen tijd aan het oefenen waren. Nu dacht ik bij dolfijnen (voordat wij deze therapie leerde kennen) aan een dolfinarium met mooie afgezette en overdekte verblijven, maar deze dolfijnen zwemmen eigenlijk gewoon in de zee. De golven slaan kapot op de de rotsen om de verblijven heen en er zijn doorgangen waardoor het zeewater naar binnen stroomt en zo de kracht van het water binnen laat, hierdoor was de therapie van Joah en Joëlle ook fysiek flink zwaar.
Bij Joëlle en Joah stond het duiken redelijk centraal, Joah heeft de afgelopen tijd hard geoefend om goed mee te kunnen duiken met Nubia en we zien dat hij enorme vorderingen maakt. Joah geniet ook van de zelfstandigheid die hij krijgt en laat ook telkens weer

Joah heeft Nubia het teken voor springen gegeven

zien hoe verantwoord hij daarmee omgaat. Vandaag mocht Joah met Nubia alleen door het verblijf zwemmen en kwam zelfs tot ver achter in het verblijf. Toen Nubia Joah een “belly ride” aanbood sloeg Joah deze af en bleef liever zelf doorzwemmen om met Nubia samen het duiken nog eens te oefenen. Het grootste moment deze dag voor Joah is misschien wel het moment dat hij helemaal zelfstandig Nubia vanaf  het dok de opdracht mocht geven om vier keer uit het water te springen en dat zag er geweldig uit, Joah met een grote glimlach op zijn gezicht en Nubia die vier keer uit het water sprong. Dat was een geweldige afsluiting voor deze dag.

Joëlle heeft ons allemaal vol verbazing laten kijken toen zij na één oefenduik in één keer naar de bodem van de baai dook om een gezonken ring op te halen. Dit is een flinke prestatie die lang niet iedereen haar na zal doen. Joëlle was sinds een paar dagen ook bezig geweest met het duiken naast Kanoa en maakte hierbij flinke vorderingen dus als Joëlle haar zin ergens op zet dan zal ze het krijgen ook. Maar natuurlijk heeft Joëlle ook weer lekker genoten van de contactmomenten met Kanoa, ze wordt zo blij om Kanoa te zien, maar zeker ook het lichamelijk contact is voor Joëlle al een vorm van therapie.

Joëlle krijgt een dikke knuffel van Kanoa

Het is ook wel leuk om de verschillen in onze kinderen te zien, wanneer Joah langs ons komt zwemmen met Nubia zal hij nooit contact zoeken met ons, want dat is de afspraak. Joëlle die nu ook iets meer vrijheid krijgt kwam met Kanoa langs ons zwemmen en veranderde gelijk in een fotomodel door lachend naar ons op te kijken voor een mooie foto nog even haar duim opsteken en even vragen of het gelukt is. We hebben er van genoten en leuke foto’s gemaakt. Een topmoment voor Joëlle was de knuffel die ze van Kanoa kreeg, met een lach van oor tot oor keek ze trots naar ons voor een mooie foto.

Bij Joah en Joëlle is het heel duidelijk dat het einde nadert, nog maar twee sessies en dan is het voorbij, ze vinden het allebei erg moeilijk en gaan er op hun eigen manier mee om. Ze genieten nog van wat komen gaat en we zien dan ook uit naar nog twee hele goede sessies en een leuke afsluiting.

17 december 2015

Het lijkt of de golven steeds harder op  de baai beuken, ze worden hard opgezweept door de almaar harder waaiende storm. Ik zie hoe Joëlle en Joah flink tegen de stroming inzwemmen en daar is heel wat kracht voor nodig, kracht die ze twee weken geleden nog niet konden opbrengen. Joah laat een verbeterde motoriek zien en heeft veel meer kracht in zijn armen en benen, dit zien we bij het zwemmen, maar zeker bij het duiken en onder water zwemmen.
Joëlle zwemt tegen de zware stroming in en dat lijkt zonder moeite te gaan, zelfs zo gemakkelijk dat ze tijdens het zwemmen zelfs nog als fotomodel helemaal netjes en indien nodig met een duim omhoog poseert voor een foto met een brede glimlach. Dus dat zwemmen gaat ze goed af.
Maar dan is er nog die andere storm, want hoewel we hier nog een kleine week zullen blijven zijn Joah en Joëlle al een paar dagen bezig met het naderende afscheid, van dolfijntrainers, therapeuten, interns maar vooral het afscheid van Kanoa en Nubia. Deze storm is onvermijdelijk en hangt steeds zwaarder boven hun hoofden. Maar Joah en Joëlle kunnen wel geholpen worden door op zoek te gaan naar manieren om hiermee om te gaan. Joah is hier de afgelopen dagen al bij geholpen door Lisette en hij heeft het idee dat de aangedragen methoden hem zeker kunnen helpen en als wij hem daarin ondersteunen dan zal dit heel veel schelen in het verdriet en de nare gevoelens.
Voor Joëlle speelt het afscheid zich wat meer van binnen af, ze houdt het voor zich zelf, met soms ineens een boze uitbarsting die voor ons helemaal uit het niets lijkt te komen. Wat vast staat is dat het morgen een zware dag zal worden met een hoop verdrietige gevoelens en een zwaar afscheid.

Joëlle
Maar eerst nog vandaag, het was weer dokdag, vandaag mocht Joshua niet echt op het dok dus stond hij met Gabriëlle, oma en met mij op iets meer afstand toe te kijken, en dat was nog steeds dichtbij.
Joëlle geniet geweldig in het water al zwemmend naast Kanoa, ze zwemt de rondjes goed met Kanoa mee en vertelde na de therapie met glimmende ogen dat ze zelfs dieper had gedoken dan Kanoa. Er zijn ook weer een

Joëlle met Mirte een Belly Ride

hoop spelletjes gedaan waar Joëlle erg van genoot, zo vond ze het helemaal geweldig toen ze samen met Kanoa de trainer en de intern (die droog op het dok zaten) nat mocht spetteren en dat was dit keer ook goed gelukt. Joëlle voelt zich helemaal aan Kanoa verbonden en we zien ook hoe de relatie veranderd is. Toen Joëlle Kanoa leerde kennen, was er nog een zekere afstand en spanning, maar nu is daar ontspanning en een enorm vertrouwen voor teruggekomen.
Bij de nabespreking vertelde Mirte ons dat dat Joëlle de al eerder besproken kwaliteiten van het kwaliteiten spel vandaag op een vel papier had geschreven en toen Joëlle dit gedaan had, mocht ze dit aanvullen met kwaliteiten die zijzelf dacht te bezitten.  En hier kwamen nog een paar mooie kwaliteiten uit naar voren die in de therapie waren verweven, maar die niet expliciet waren besproken met Joëlle. Joëlle heeft dus tussen de regels door meer opgepakt en zelf ontdekt dan we hadden ingeschat.

Joah
Joah voelt zich geweldig in het water samen met Nubia en krijgt alle ruimte om zich te ontwikkelen en om te groeien. Dat was vandaag duidelijk zichtbaar. Lisette heeft maar even heel kort bij Joah in het water gelegen en is daarna op het dok gaan zitten. Hiermee liet ze aan Joah zien dat ze het volste vertrouwen in hem heeft. Door deze aanpak krijgt Joah de touwtjes geheel in handen en laat hij Nubia doen wat en wanneer hij wil. Hij delegeert taken aan de mensen en de dolfijn om hem hen. Maar ook het onderhouden van het nodige contact met Lisette en de dolfijntrainster is zijn verantwoordelijkheid , als hij niet duidelijk communiceert gaan er dingen mis.
Ik vond het geweldig om te zien hoe Joah alles organiseerde en communiceerde zelfs op lange afstand met de mensen op het dok, zodat ze op de hoogte bleven van zijn plannen, dit is echt hele mooi ontwikkeling die ons geweldig gelukkig maakte.

Joah maakt een solo belly ride

Morgen afscheid, Joah en Joëlle mochten bedenken wat ze gaan doen, en al vrij snel waren ze het eens, een speurtocht met vragen door het Sea Aquarium heen, en een wedstrijdelement erin door tegen de interns te spelen. Morgen de laatste dag Joëlle en Joah hebben er zin in, kwam er maar nooit een einde aan die dag!

18 december 2015

Vanochtend vroeg om 05:00 uur zaten wij al met de kinderen in de woonkamer achter de laptop te wachten op een skype-gesprek met de groepen 5 en 8 van hun school. Na een aantal keren heen en weer mailen met de school hadden we geen haalbare opties meer, maar Joah en Joëlle hadden hier zo ontzettend naar uitgekeken dat we toch voor dit veel te vroege tijdstip kozen. Joah en Joëlle hebben een leuk gesprek gehad met beide klassen en waren blij om hun klasgenootjes te zien, behalve Dieuwertje de beste vriendin van Joëlle die had ze niet gezien en daar waren de eerste tranen van de dag.

Joëlle haalt alles uit deze laatste knuffel.

De rest van de ochtend gingen de emoties alle kanten op Joah kreeg regelmatig een huilbui als hij er weer aan dacht dat hij vandaag voor het laatst met Nubia zou zwemmen, maar  ook het afscheid van Lisette en Elvira zorgde voor tranen. Nog tijdens de wandeling naar het CDTC biggelde de tranen over zijn wangen, maar toen we er waren en Joah meeging met Lisette en Elvira voor de geplande speurtocht  had hij er helemaal zin in en genoot hij van het spel.
Joëlle doet dit soort dingen vaak een beetje anders, zij lost het zelf wel op en stopt haar emoties diep weg met als gevolg dat ze vaak zonder aanwijsbare reden ineens helemaal over de rooie kan gaan. Gelukkig weten wij inmiddels hoe dit in zijn werk gaat bij Joëlle, maar haar helpen om op een betere manier met haar emoties om te gaan, lukt niet omdat ze direct op slot schiet. En zo komt het dat ik, net uit bed, binnen 5 minuten een grote mond en een sneer van Joëlle te pakken heb. We hebben dit al aan zien komen ver voordat we deze reis aangingen dus verbaasde het mij niet dat ze zo reageerde. Later op de ochtend ben ik met haar een gesprek aangegaan en kon ik haar vertellen hoe een ander met eenzelfde probleem om zou gaan. We hebben een goed gesprek gehad, waarin ik voor een keer geen monoloog afstak, maar waar sprake was van echte communicatie en zo kwam Joëlle aan bij het CDTC.

Snel, snel, snel

Zoals gisteren was afgesproken, hadden Mirte en Lisette een speurtocht uitgezet voor Joah en Joëlle tegen de interns. Deze activiteit had niet direct een therapeutisch doel, het was bedoeld om een hele pittige therapie gezellig met elkaar af te sluiten. Maar ook om de samenwerking tussen Joah en Joëlle te bevorderen en om hen een positieve spel ervaring te laten opdoen.
Voor Joah en Joëlle was dit echter serieus, Al met de eerste opdracht rende ze hard (ondanks 32 graden) naar de plek waar Joëlle het antwoord dacht te vinden, maar Joah was het hier niet mee eens. Toen Joah vond dat ze echt verkeerd liepen gaf hij zijn menig en zonder enige vorm van ruzie of zelfs maar mopperen werd de koers gewijzigd en kwamen ze samen bij hun eerste antwoord aan.Vanaf dat moment leken ze wel één, ze kregen een vraag en rende razendsnel naar de plek van het verwachte antwoord. Wij stonden in het sea aquarium en sloegen alles gaande, we zagen de samenwerking en hoe ze elkaar bijstuurde en met trotse koppies terug renden als ze weer een antwoord hadden gevonden. We hebben enorm genoten van de samenwerking die onze kinderen hier lieten zien. Door hun geweldige snelheid en de kennis die ze de afgelopen twee weken hebben opgedaan zijn Joëlle en Joah de winnaars geworden van deze speurtocht strijd.

En toen was het zover, de laatste keer zwemmen met Kanoa en Nubia. Joah en Joëlle hebben er beiden met volle teugen van genoten en hebben met veel plezier voor de laatste keer “hun dolfijn” opdrachten gegeven.
Daarna begon voor ons het laatste gesprek met Mirte en Lisette. Lisette had erg genoten van Joah, ze vertelde welke groei ze bij hem heeft gezien de afgelopen 2 weken en hoe hij is veranderd  in het water. Dus zowel wat haar als ons betreft is het een geslaagde therapie geweest, een stevige basis om op verder bouwen, en dat zullen we zeker gaan doen. Mirthe was blij verrast dat Joëlle in de therapiekamer zomaar opeens begon over het uiten van haar emoties. Joëlle vond het lastig om haar emoties te tonen en ze was bang  om afgewezen te worden als ze dat wel deed.  Maar eigenlijk zou ze wel meer willen laten zien wat ze voelt. Er ontstond weer een gesprek waarin, Joëlle vragen stelde en waarin ze ook vragen beantwoordde, Mirte vertelde dit met een grote grijns op haar gezicht, en ik ook omdat dit helemaal aansloot bij wat wij die ochtend hadden besproken.

Joah neemt Elvira op sleeptouw

En toen kwamen Joëlle en Joah met de interns terug. Het werd een heel emotioneel moment, er werden zelfgemaakte afscheidscadeautjes gegeven en Joah en Joëlle kregen beiden een foto van zichzelf met hun dolfijn. Maar ook kregen ze beiden een usb-stick met honderd foto’s en een filmpje van dertien minuten van zichzelf, echt een geweldige herinnering.
En toen was het afscheid voorbij en daar stonden we met z’n vieren bij iedere ouder een verdrietig kind en bij die kinderen toch ook verdrietige ouders. Het afscheid is zwaar het idee dat er maandag niet meer met Kanoa en Nubia gezwommen zal worden, voelt leeg en dat laten Joah en Joëlle merken. We hebben er de tijd voor genomen om dit verdrietige en lege gevoel gewoon maar toe te laten en zijn pas vertrokken toen ze er aan toe waren. En zo liepen we weg verdrietig om wat er niet meer is na vandaag, maar dankbaar voor dat wat we gekregen hebben. De pijn zal echt nog wel even aanhouden, en het zal ook nog een tijd duren tot we de prachtige foto’s en de filmpjes zonder traan kunnen bekijken. Dit was een geweldige periode, waar niet alleen de kinderen sterker uit zullen komen, maar ook wij als gezin hebben kunnen groeien. En we zullen de hier geleerde lessen met ons meenemen naar huis.

Twee weken met z’n achten hard gewerkt

Curaçao Dolphin Therapy & ResearchCenter, heel erg hartelijk bedankt voor wat jullie voor ons gezin gedaan hebben, dit werk is niet verricht door een therapeut en een dolfijn, maar door een heel, sterk team dat als éénheid heeft gekozen om er te zijn voor mensen die hulp nodig hebben en die de liefde voor hun vak doorgeven aan een ieder die hun pad kruist.

En natuurlijk stichting Nicolette enorm bedankt dat jullie deze therapie en deze reis voor ons gezin mogelijk hebben gemaakt. Jaren geleden hoorden we van deze vorm van therapie voor kinderen met een beperking en wisten we diep van binnen, dit willen wij doen met onze kinderen. Dit zou zoveel voor hen kunnen betekenen en zoveel voor hen kunnen doen en er ontstond een DROOM. Dankzij het werk van de stichting is onze droom nu uitgekomen. Nogmaals enorm bedankt hiervoor!

We willen ook zeker onze familie en vrienden enorm bedanken die op zoveel manieren hebben meegeholpen, meegedacht en meegewerkt om deze reis voor ons te realiseren. Bedankt voor jullie steun, toewijding, tijd, energie en liefde voor ons gezin. Jullie zijn geweldig!

Hallo,
Ik begin er maar gelijk mee, Prettige kerstdagen en natuurlijk een Dolfijn 2016.
Weet je wel hoe lastig het is om bij deze temperaturen aan kerst te denken. Witte stranden, zwemmen in zee, exotische dieren om je heen, bananen in je voortuin, kolibries, een huis waar de wind geheel doorheen waait, gekko’s op je plafond en ga zo maar door, aan kerst te denken? De lokale bevolking en de middenstand doen echt wel  hun best, maar ik heb alleen  maar medelijden met die dik ingepakte kerstmannen en die naaldbomen uit het hoge noorden. Heb ik net schaduw gevonden om iets kouds te drinken komen er uit de speakers kerstliedjes die vanuit de Noord-Amerikaanse en West-Europese manier van denken zijn geschreven. Deze liedjes gaan over sneeuw, kou, slede rijden, warme chocolademelk, en nog meer van dat soort dingen.
En met behulp van ons zingende rendier denk ik dat ik mijn punt mooi geïllustreerd heb.

Nu even serieus, we zijn heel erg blij dat we hier nu zijn en dat we mogen genieten van dit mooie eiland, maar ons kerstgevoel is nog even in zomerslaap. Maar dat komt vast wel goed als we weer thuis zijn.

Groetjes, Joost, Gabriëlle, Joah, Joëlle, Joshua en oma Sonja